| "Als we Simone Signoret en haar prachtige autobiografie uit 1976 "La Nostalgie n'est plus ce qu'elle était" plagiëren, zouden we kunnen zeggen dat in Rusland "putsches niet meer zijn wat ze waren". Hoe moeten we immers de gebeurtenissen interpreteren die zich de afgelopen achtenveertig uur voor onze verbaasde ogen hebben afgespeeld? Een scenario dat begint als Frankenstein - het monster keert zich tegen zijn schepper - en bijna eindigt als een lichte komedie van Shakespeare "Much Ado About Nothing" ("Veel gedoe om niets")?Ironie is het enige wapen van de columnist als hij de zware taak heeft om direct commentaar en betekenis te geven aan "een mysterie binnen een raadsel". Het is te vroeg om te zeggen wat er echt is gebeurd tussen Rostov, Voronezj en Moskou, om nog maar te zwijgen van Minsk, de hoofdstad van Wit-Rusland, waar de schijnbare oplossing vandaan kwam en waar de berouwvolle couppleger toevlucht zal zoeken. Het argument dat naar voren wordt gebracht om het gevonden compromis te rechtvaardigen, "het sparen van Russisch bloed", is in zijn schijnbare humanisme bijna schokkend, als je weet hoe weinig de twee protagonisten van het verhaal, Prigozjin en Poetin, geven om menselijk leven: dat van de Russen, net als dat van de Oekraïners." Dominique Moisi, in Les Échos | 