| Bij ons thuis moest je met twee woorden spreken (ja meneer, nee mevrouw). Je mocht wel worden gezien, maar liever niet gehoord, want je had toch niets te melden. Je mocht je armen tot aan de polsen op tafel leggen en zeker niet verder, niet van je bord of aan je mes likken, herinnert Liesbeth Wytzes. |
|
