Lieve lezer,
Vorige maand ben ik mijn opa kwijtgeraakt. Ouderdom, 92 is de man geworden, met een kort ziekbed vredig en goed heengegaan. Na een lang leven hoopt eenieder op zo’n einde. Maar het knaagt; de man was me meer dan dierbaar. Zijn aanwezigheid was over meer dan 27 jaar een feit voor mij geworden. En de tradities die we over zoveel jaren hadden opgebouwd, vielen in een keer weg.
Nu zijn er veel soorten tradities waar ik van bibber. Als we even kijken naar het trackrecord van Nederland voor tradities rond deze tijd denk ik dat het duidelijk is waarom je soms verder moet. Generatie na generatie die tradities hetzelfde houdt als hoe het ooit begon, dat is zeker niet iets van déze generatie. Wij houden de dingen liever tegen het licht, om zo de kern van de traditie te bepalen en vanaf daar opnieuw op te bouwen – nieuwe steentjes die zo met iedereen rekening proberen te houden. Een evolutie van de traditie, zoiets.
Ditzelfde nu ook voor mij. Jaren geleden toen mijn oma overleed, raakte mijn opa in depressie. Hij wilde feestjes niet meer vieren zonder haar, en al helemaal niet jaarlijks terugkerende vieringen. Om mijn opa die sleur uit te trekken zijn mijn zus en ik vanaf dat jaar in de weken voor kerst naar zijn huis gegaan om onze onderhand 15 jaar oude traditie te voltrekken: samen opa’s kerstboom optuigen, Dr. Oetker Ristorante Pizza eten, en een klassieker van een film kijken. James Bond, Hitchcock, Laurel and Hardy, dat soort films.
Om niet in eenzelfde dip als mijn opa te vervallen, besloot ik direct de traditie over een andere boeg te gooien en deze voort te zetten. Daarbij heb ik mijn generatiewijsheid ingezet en de traditie net wat aangepast, want voor het optuigen van een boom heb je een huis nodig, en het leek me niet het moment om erover te bekvechten of dat dan mijn of mijn zus’ huis zou gaan worden. Bovendien woont zuslief 2,5 uur rijden van me vandaan, dus bij beiden op één dag zou ook lastig zijn geweest. Enfin, ik ben op zoek gegaan naar de kern van wat dat boom optuigen, pizza eten en klassiekers kijken nou precies betekende. Dat had verder niks te maken met decoratie, of koolhydraten of James Bond-actie. Ik besefte dat ik zo graag vast wilde houden omdat ik dezelfde leegte voelde als die van mijn opa, die van 15 jaar geleden. Omdat hij wat was kwijtgeraakt dat hem zo dierbaar was dat geen feest dat beter kon maken. Omdat feestvieren een lachwekkend tijdverdrijf lijkt wanneer iemand die daar altijd bij zou zijn dat nu niet meer was. Omdat de wereld door blijft draaien en genadeloos langs de feestdagen trekt zonder ook maar een moment stil te staan bij het gemis van dierbaren. Het optuigen, eten, kijken had daarbij de juiste snaar geraakt: dat zij die je dierbaar zijn je niet in de steek laten wanneer de wereld er even een potje van maakt.
Tradities worden veranderd, en anders kan traditie worden. En zo vind ik mijzelf dit weekend op de kerstmarkt in plaats van thuis, samen met mijn zus. Om gezellig samen een nieuwe kersttraditie te starten, hopelijk. Om even samen te zijn in ons gemis en zo de herinnering van de traditie levend te houden. En zo blijft mijn opa er toch nog een beetje bij, deze feestdagen.
Liefs,
Kris
Adjunct-hoofdredacteur |
|
| Column: Mensen uit een ander leven |
|
| Tijdens een schrijfretraite op het Noord-Franse platteland ontmoet Eva van den Boogaard twee mensen met wie het meteen klikt. Maar zo snel het contact was gelegd, zo snel is het weer verbroken bij het afscheid. Of ziet ze ze nog terug? |
|
| Beeldverhaal: Een extatische ruimte-odyssee |
|
| 'In the 30th century, everybody wants to come.' Maar wat als je van het ene op het andere moment niet meer klaar kunt komen? |
|
| Steun de makers van de toekomst |
|
Onze kunstverzamelaars zorgen dat wij onze makers een vrije ruimte kunnen blijven bieden en hen optimaal kunnen ondersteunen. Als dank ontvangen zij gesigneerde kunstwerken van talentvolle kunstenaars. Eerdere kunstwerken waren van Jan Hoek, Nastia Cistakova, Raquel van Haver en Fenna Schilling.
|
|
|
| We maken Hard//hoofd samen met alle mensen die het belangrijk vinden dat een vrije ruimte voor experiment en ontplooiing bestaat. Aan iedereen die ons al steunt, zeggen wij: heel veel dank dat je deze unieke plek mogelijk maakt! |
|
| Oproep: Hard//hoofd zoekt eindredacteuren! |
|
| Hard//hoofd is op zoek naar scherpzinnige eindredacteuren (fictie/non-fictie) die ons tijdschrift structureel willen komen versterken. |
|
| Steun Hard//hoofd en verzamel kunst |
|
Hard//hoofd gelooft dat nieuwe makers iets te zeggen hebben en het verdienen om gehoord te worden. We staan onvoorwaardelijk voor inhoud, radicale kwetsbaarheid en experiment en we vechten voor de vrijheid om te maken wat wij willen. Dat kost geld.
Met jouw hulp kan Hard//hoofd bestaan. |
|
|
|
