Stichting Dichter in beeld heeft het initiatief genomen om te komen tot een wandelpad met zeven gedichten van vader en zoon Willem en Benno Barnard. Dit project kost totaal een kleine € 6.000,00.

Onze boekhandel wil zich graag garant stellen voor een tiende van dit bedrag en wij hopen dit te kunnen realiseren samen met onze klanten.

Concreet de vraag aan u: wilt u dit project ondersteunen met € 10,00 (meer mag natuurlijk ook). U kunt uw bijdrage kenbaar maken per mail of direct storten op IBAN NL78INGB0007560930 t.n.v. Boekhandel Jansen & de Feijter o.v.v. Barnardpad.

Voor meer informatie over het project verwijzen wij u graag naar het projectvoorstel.

Willem Barnard

Benno Barnard

GUILLAUME VAN DER GRAFT

Vragenderwijs

ik vroeg het aan de vogels

de vogels waren niet thuis

ik vroeg het aan de bomen

hooghartige bomen

ik vroeg aan het water

waarom zeggen ze niets

het water gaf geen antwoord

als zelfs het water geen antwoord geeft

hoewel het zoveel tongen heeft

wat is er dan

wat is er dan

er is alleen een visserman

die draagt het water

onder zijn voeten

die draagt een boom

op zijn rug

die draagt op zijn hoofd een vogel.

Genesis en De Génestet

Onder een neo-gothieke steen

wacht sinds de zomer van achttienhonderd

een-en-zestig Petrus Augustus

tussen de bomen. Na exact

een eeuw kom ik er aan,

koud genezen van de ziekte

die hem het kleurloze

bos in sleepte

dat aan deze tuin van Eden

grenst als gisteren aan heden.

Er liep een gedicht voor mij uit

Er liep een gedicht voor mij uit,

ik kon het niet inhalen,

het boog af naar een vorig land:

deuren die welkom piepten, kamers

die pas verlaten geruststellend

thuis waren, wereld waterpas,

maar geen rivier,

geen veer dat heen en weer vaart.

Somnabuul

’s Nachts vaak op hoop

van landelijke zegen

loop ik uit Velp, het

versteende dorp vandaan

tegen een langzame, diep

ademende helling

op. Hier is het groen

van gras en stille regen.

GEDICHTEN BENNO BARNARD

Julianadagen

Veluwezoom was mijn einder,

schoolschrift mijn klad van de wereld,

vader de schaduw die gaande de zon

met ons meelengen zou. We sprongen

over omgevallen graven, telden

tot honderd en vonden elkaar

op een schaal van 1:1. Dat waren

onze Julianadagen. Maar de rozen

verwelkten, het dal werd te klein

en ik kreeg woorden met de wereld.

We zijn wat we kwijt zijn.

Een ander dier

Ik ben altijd weer ontevreden in het dode leer

van mijn schoenen, die moeizame rol van meneer –

ik ben het niet eens met de wereld maar zij is mijn enige huis.

De blonde vos aan de bosrand staat vol minachting

te kijken naar de tamme hond aan zijn mensenlijn.

Hem zou ik wel willen zijn, die trotse, kipbeluste rekel…

Ik zeg tegen iemand (God misschien): ‘Ik heb de indruk, geachte heer,

dat ik me in de huid van een ander dier goed zou voelen,

een verhuisprobleem dat ik somtijds bespreek met mijn ziel.’

Landschap met vader

Jij en ik staan bij een kalende boom te lezen

in elkaars verzen. Het romantische landschap

is bezaaid met de rotsen der exegese.

Achter ons komt de schemering aanstrijken

over het land; in de verte stort de zilveren rivier

haar kronkelende water geluidloos in zee.

De wind rukt aan de boom. Laten we weggaan hier.

Jij en ik staan bij een kale boom te leven

in elkaars verzen. Roze wordt het avondlicht.

We gaan weg maar het duurt nog wel even.