Beste lezer, 

Natuurlijk is het veel meer voor de hand liggend dat een christen zich na zijn dood laat begraven. Christenen doen dat met het oog op de opstanding van hun lichaam. ‘De graven werden geopend en vele lichamen van de ontslapen heiligen werden opgewekt’ (Matt. 27:52). ‘Er komt een uur dat allen die in de graven zijn, zijn stem zullen horen en zullen uitgaan: zij die het goede hebben gedaan tot de opstanding van het leven, en zij die het kwade hebben bedreven tot de opstanding van het oordeel’ (Joh. 5:28-29). De doden staan op uit de graven, niet uit de urnen.

Tegelijk moeten we wel een beetje nuchter omspringen met die voorkeur voor het begraven. Van David lezen we dat zijn graf ook na duizend jaar nog steeds bestond (Hand. 2:29). Maar in Nederland moet je verschrikkelijk veel geld uitgeven als je zo’n langdurig graf voor jezelf en voor je geliefden zou willen verwerven (tenzij je voor de tegenwoordig populaire ‘natuurbegraafplaats’ kiest). De realiteit is gewoon dat de resten van de meeste christenen, die niet over cremeren zouden gepiekerd hebben, enkele tientallen jaren na hun begrafenis alsnog in het knekelhuis belanden. En toch gelooft gelukkig geen christen dat dit een verhindering voor God zou zijn om de betrokken gestorvenen uit de dood te laten opstaan.

Hetzelfde geldt voor mensen die door de leeuwen verslonden werden, of die op brandstapels verbrand zijn, of die een ‘zeemansgraf’ gekregen hebben (en dus door roofvissen verslonden zijn). Ook wat die gelovigen betreft zal God er geen moeite mee hebben hen uit de dood te laten opstaan. 

Hartelijke groet, 

Willem Ouweneel

U leest 'Door de bril van Ouweneel' op Cvandaag. Prof. dr. Willem J. Ouweneel heeft doctorsgraden in de biologie, in de filosofie, en in de theologie. De schrijver en spreker is emeritus hoogleraar in de systematische theologie. Lees hier meer van zijn hand!