Beste ChristenUnie-vrienden,
Opeens staat het leven grotendeels stil. De straten en pleinen zijn leeg, er reist bijna niemand met het openbaar vervoer en scholen zijn dicht. Het coronavirus legt grote delen van de wereld plat en we worden tot een ander leven gedwongen om de levens van de meest kwetsbaren te beschermen. We zijn letterlijk stilgezet.
Deze dagen ontdekken we als Nederlanders dat ons leven minder maakbaar is dan het vaak lijkt. We zijn afhankelijk van boeren die ons voorzien van voedsel, van leraren en van kundig en toegewijd zorgpersoneel. We voelen ongerustheid over onze gezondheid en bovenal over de gezondheid van onze naasten. Mijn eigen moeder bevindt zich in een kwetsbare groep. Met haar honderdduizenden anderen en ook vele van uw naasten. We zijn bezorgd over de gevolgen die deze crisis heeft voor ons werk en inkomen.
Het is indrukwekkend en hoopvol om te zien dat op een moment zoals nu veel mensen opstaan en hulp bieden aan anderen. Restaurants geven hun verse producten weg aan mensen die het nodig hebben. Studenten gaan aan de slag als vrijwilliger in ziekenhuizen of de kinderopvang. Op social-media bieden mensen aan bij te springen waar dat nodig is. In allerijl hebben vrijwilligers een website gemaakt waar mensen hulp kunnen vragen of hulp kunnen aanbieden. Bovenal heb ik groot respect voor alle mensen die momenteel in de zorg werken en met gevaar voor eigen gezondheid mensen verzorgen die doodziek zijn.
Het kabinet zit met experts geregeld in crisisoverleg om tot weloverwogen besluiten te komen. De maatregelen zijn ingrijpend, maar noodzakelijk. Premier Rutte en bewindslieden zoals Arie Slob en Carola Schouten zetten zich nu in voor het welzijn van ons land. Ondertussen is de agenda van de Tweede Kamer halfleeg geveegd en werk ik als Kamerlid net als veel andere Nederlanders zo veel mogelijk vanuit huis. Aan de keukentafel met mijn dochter van wie de lessen zijn afgelast en die zich zorgen maakt over haar eindexamen, gaat het over weinig anders dan deze zo plotselinge crisis.
Waartoe zijn we als christenen nu geroepen? Wat kunnen en wat moeten we doen? Een oude christelijke spreuk die op enkele eeuwenoude Nederlandse boerenhoeven is bewaard, luidt ‘bid en werk’ of in het Latijn: ‘Ora et Labora’. Dat is nu ook wat we mogen doen: onze handen vouwen én onze handen uit de mouwen steken voor onze naasten.
Aankomende woensdag organiseert de ChristenUnie samen met andere christelijke organisaties zoals de EO, Groot Nieuws Radio, De Raad van Kerken in Nederland en MissieNederland een Dag van Nationaal Gebed. Vanuit deze crisis willen we onze handen omhoog heffen. We willen bidden voor ons land, voor wijsheid en inzicht, voor zorgverleners en mensen in cruciale positie en vooral voor de meest kwetsbaren. Ik wil u vragen mee te bidden en onze nood bij God te brengen.
Maar juist in het uitspreken van dit gebed klinkt er ook een appel op onszelf. We kennen allemaal mensen op wie deze crisis extra impact heeft. In de eerste plaats de zieken en hun naasten. Ik denk ook aan ouderen die eenzaam zijn omdat ze thuis moeten blijven, die hun vaste gezelschap missen en geen kerk meer kunnen bezoeken, mensen die nu het onderwijs voor kinderen organiseren, mensen die geen mogelijkheid hebben boodschappen te halen of mensen voor wie die deze crisis financiële zorgen geeft.
Woensdag gaat ons gebed over in dienstbaarheid. Kerken, christelijke organisaties zoals Stichting Present, de EO, de Vierde Musketier, Leger des Heils en ook de christelijke politieke partijen slaan de handen ineen om zorg voor onze naasten te coördineren via het iniatief 'Niet Alleen'. We willen verbinding leggen tussen mensen die kunnen helpen en mensen die hulp kunnen gebruiken. Laten we juist nu aandacht hebben voor elkaar.
Bidden én werken.
De komende dagen volgt er meer informatie over dit initiatief en manieren waarop u zich aan kunt sluiten.
Ik wil u vragen: help mee. Want of het nu via dit initiatief is of op een andere manier: laten we op elkaar letten.
Deze crisis zal de komende maanden veel van ons allen vragen. Op manieren die we nu nog niet kunnen overzien. Tegelijkertijd ben ik ervan overtuigd dat God ons niet los laat.
God is erbij, belooft Psalm 46. Hij is onze schuilplaats, Hij is onze burcht. Hij is onze hoop.
Juist nu.
In gebed verbonden,
Gert-Jan Segers
Fractievoorzitter ChristenUnie Tweede Kamerfractie
