| Bij alle artikelen die ik de afgelopen 17 jaar schreef, ging het me om iets waar we allemaal last van hebben, namelijk omgaan met afscheid, verlies en gemis. En mijn uitgangspunt was steeds om hierover in toegankelijke taal te schrijven en een steuntje in de rug te geven. En dan is hier nu mijn laatste nieuwsbrief. Ik blik erin terug en vertel hoe voor mij afscheid is. Vriendelijke groet, Hilda Lemaire Afscheid, dat ga ik nu zelf nemen. In de loop van dit jaar van mijn werk en vandaag van het schrijven aan jullie, lezers.
Afscheid nemen doe je in stukjes. Als je weet dat iets voorbij zal gaan, begint het al. Zo’n besef van ‘goh, dat straks nooit meer, wat gek (of verdrietig, moeilijk, onoverzienbaar, al naar gelang van wie of wat je afscheid moet nemen)’. Een eerste stukje.
Ik kies er ook voor om het in stukjes te doen. Nu mijn nieuwsbrieven, geen nieuwe langdurige client-trajecten meer, en met mijn huidige cliënten het goed en rustig afronden in de tijd die nodig is.
Hoe het ook gaat met verlies, is dat je naderhand pas de impact beseft. Als kind had ik het met sinterklaas, of de verjaardag van mijn beste vriendinnetje. Ineens is het dan weer voorbij. Een weemoedig gevoel. En naarmate we ouder worden, gaan meer dingen voorbij. Mensen die uit je leven gaan maar ook gevoelens als bijvoorbeeld je onbekommerdheid.
Daar komt voor terug dat je steeds meer vertrouwen opdoet, dat je moeilijke levenszaken ook weet te doorworstelen en je eigen grond onder je voeten leert kennen. Dit ben ik, zo steek ik in elkaar, met al mijn rare, mooie en minder mooie kanten.
Hoe ging dat zo achter de schermen bij het schrijven van de nieuwsbrieven? In gesprekken kwam er altijd wel een idee op voor een benadering rond mijn werk-thema’s. Daar mijmerde ik dan wat over, onder de douche, in onze moestuin, tijdens een fietstochtje. En dan ging ik er ’s ochtends vroeg voor zitten, en met een klein uurtje lag het dan klaar.
Nou ja, klaar. Dan ging het naar de beoordelaar, mijn man! Mailde ik het, en schreef als onderwerp ‘het rode potlood’. Maakten we een ommetje en zei hij wat hij ervan vond. Meestal was ie trots (ha!) en meestal was er ook een suggestie ter verbetering en had hij het bij het goede eind (dank Frank!).
Dan de puntjes op de i, en verzenden naar de ruim 700 abonnees.
Zo zijn er na vandaag 173 geschreven.
Een aantal heb ik ervan gebundeld in mijn boekjes. Ook dat was leuk om te laten maken, werd het iets tastbaars.
(PS ik heb nog zes boekjes. Interesse? De prijs is nu €5,- inclusief verzendkosten voor mijn nieuwsbrieflezers. Stuur me een mailtje met je naam en adres, en welke boekje(s), en ze komen naar je toe.) | Werkhart, niet te verwarren met werk hard! |
Mijn werk gaat over leven en wat we daarin tegenkomen. Ik ben veel cliënten tegengekomen. Het intense en mooie als mensen weer durfden te vertrouwen op leven. Soms zichtbaar doordat ze zelf vader of moeder durfden te worden ondanks het verlies van hun eigen vader of moeder.
Soms ook zichtbaar door het leven los te laten, omdat het moest.
Het is een mooi vak. En de verhalen, gezichten, zitten in mijn werkhart, zoals ik dat noem.
Afscheid, ik ben er zelf niet goed in. Roep cliënten vaak na bij een laatste gesprek ‘tot later’. Ook al komen we elkaar niet meer tegen.
Maar dat zeg ik niet goed. Mensen komen terug, in mijn gedachten kan ik zomaar onverwachts aan iemand terugdenken. Zijn ze er weer.
Ze verdwijnen niet, ook mijn lieverds die niet meer leven. Dat vind ik troostend, het verzacht en zorgt er daarmee voor dat wat voorbij is, altijd onderdeel van mijn leven blijft.
Dat wens ik jullie, lezers, ook toe.
Dank voor ‘het weten gelezen te worden’ en daarin gewaardeerd, dat is fijn. Daaaaaaaaag!
Vriendelijke groet, Hilda Lemaire Hilda Lemaire06 242 13 059  Ken je anderen voor wie dit artikel interessant kan zijn? Mail hem gerust door, graag zelfs. Copyright © Hilda Lemaire. Alle rechten voorbehouden. Artikelen of delen hieruit mogen elders gepubliceerd worden, maar alleen op o.v.v. het copyright en de naam van de website. |
|
