Preview Campinggasten Pepijn
Zijn shirt met lange mouwen plakt tegen zijn lijf. Dat komt niet alleen door de broeierige lucht waar hij al ruim een uur in loopt. De vraag die Annick hem zojuist stelde overviel hem en het antwoord dat ze op haar eigen vraag gaf zette hem aan het denken. De manier waarop zijn vrouw antwoord gaf deed hem rillen, ondanks de hitte. Het klonk vastberaden, zakelijk bijna. Als Annick van een lijk af moet, zou ze het begraven. Zoals hij kort geleden van plan was. Hij richt zijn blik naar beneden en zoekt naar omgeschept zand. Zou het nu werkelijk gebeurd zijn? Zou Lina alsnog onder de grond liggen? Hij kijkt om zich heen. Ze zijn ver verwijderd van het voetpad en lopen dieper het bos in. Bijna naderen ze zijn plekje. Ze passeren een beekje met helder water en daarin hier en daar groen aangeslagen stenen. De modder aan weerszijden, in combinatie met verdorde bladeren en warme lucht, geeft een rottende geur af. Ze lopen zwijgzaam naast elkaar. Het enige wat hij hoort is het fluiten van vogels die schuilen in het bladerdek, het zachte gebonk van schoenzolen op aarde en af en toe een krakende tak of stemmen van groepjes zoekende mensen in de verte. Het verbaast hem dat zoveel personen zich hebben aangemeld voor de zoektocht naar Lina, die zich altijd distantieerde van haar omgeving. Naast campinggasten reageerden dorpsbewoners op de oproep. Ze kwamen in groten getale opdagen. De politie is er ook bij. Hij kijkt naar Annick en vangt de tevreden uitdrukking op haar gezicht. Het moet nieuwsgierigheid zijn die deze mensen naar het bos trok. Geen bezorgdheid. Sensatie die de overhand nam. Hij voelt medelijden voor Lina. Als een van de weinigen ziet hij haar onzekerheden. Hij weet dat er achter die afstandelijke muur een lieve vrouw schuilt. Hij denkt aan hun samenzijn en beseft hoe weinig hij eigenlijk van haar weet. Hun relatie is enkel op seks gebaseerd. Hij heeft geen idee wat haar drijft. Wat haar ambities zijn, uit welk gezin ze komt, waarom ze Sander bedriegt of waar ze opgegroeide. De bomen staan hier verder uit elkaar en ze naderen de hem o zo bekende plek, spanning vult zijn maag. Ze zijn amper tien meter verwijderd van de plaats waar hij Lina een paar dagen geleden voor het laatst zag. Ze deed het goed die middag. Sneller dan het hem destijds lukte, haalde ze de vijfenvijftig seconden. Ze bereiken een open plek waar beuken een bijna volmaakte cirkel vormen. Bijna, één beuk staat eigenwijs een meter naar het midden en het is die beuk die hun aandacht trekt. Pepijn stokt abrupt. Annicks gil gaat door merg en been. Verbijsterd kijkt hij omhoog. Het is bijna de aanblik waar hij zo naar verlangde. Waar ze naartoe werkten. Bijna. Dit beeld klopt niet met wat hij haar leerde. Lina hangt te hoog. Hij komt dichterbij en laat Annick achter zich. De knoop, ziet hij direct, is niet door Lina gelegd. Hij doet een paar stappen achteruit en kijkt naar het naakte lichaam waar hij zich op heeft uitgeleefd. Het lijf dat hem uit de realiteit liet ontsnappen. Hij neemt elk detail in zich op. Vermijdt haar gezicht, weet dat hij dat niet aankan. Hij zal ter plekke instorten en dat kan niet in het bijzijn van Annick. Zijn blik gaat naar de kleding op de grond. Een jurk, slip, bh en haar schoenen ernaast. De bandjes los van de gespen. Een stilleven om een omgevallen kruk. Niet die van Lina, schiet het door hem heen. Hij slikt opkomende tranen weg en voelt de aanwezigheid van zijn vrouw achter hem. Weet zeker dat zijn hart uit zijn borst zal barsten. Zijn blik haakt kort in die van Annick voor ze haar ogen afwent. Een onbehaaglijk gevoel trekt door zijn lijf door de triomfantelijke blik die hij kort bij haar leek te zien. De ijzingwekkende stilte, die na Annicks kreet heerst, wordt onderbroken door een stem die plots verschijnt. Hij draait zich om en ziet Sander staan. Lina’s vriend ziet lijkbleek. Niet in staat te schreeuwen, huilen of zelfs maar in een normaal tempo te ademen. Een gevoel van medelijden overvalt hem zodra Sander naar voren schiet. ‘Lina.’ Sander tilt de kruk onder zijn vriendin op en gaat erop staan. ‘Lina, hou vol.’ Hij omklemt haar heupen en tilt haar omhoog. ‘Help me,’ schreeuwt hij. ‘Help me, verdomme.’ Wankelend op de kruk probeert hij Lina met één arm omhoog te houden en met zijn vrije hand het touw van haar nek te halen. Het lukt hem niet. Ze is te zwaar en de lus zit te strak. ‘Pepijn, help me!’ Hij doet niets. Hij kijkt gelaten naar de mensen die de open plek inmiddels hebben bereikt. Niemand schiet te hulp. ‘Doe iets!’ schreeuwt hij naar de omstanders die als versteend blijven staan. Het is rechercheur van Henegouwen die hem naar beneden trekt. ‘Het is te laat,’ hoort hij haar zeggen. ‘We kunnen niets meer voor haar doen.’ Sander rukt zich los uit haar greep en kijkt omhoog. 'Ik moet,' jammert hij, vervolgens kijkt hij naar haar gezicht. Pepijn volgt zijn blik. Lina’s ogen staan open. Niet zo wijd, zoals je weleens bij films ziet, maar het blauw van haar irissen is goed te zien. Haar prachtige gezicht is nu dik en zonder uitdrukking. Het is alsof ze emotieloos heen is gegaan. Zijn blik glijdt naar beneden. Haar armen hangen slap langs haar lichaam. ‘Ik... ik moet...’ stamelt Sander. Met zachte dwang trekt Van Henegouwen hem een paar stappen naar achteren en trekt daarmee ook alle kracht uit zijn lijf. Sander zakt in elkaar en huilt.
Fragment uit Campinggasten
Campinggasten is verkrijgbaar vanaf 3 juni online en bij de boekhandel. | 
