Dit was niet waar ik voor kwam

Lieve lezer,

Meer mensen moeten de lovende recensies over het werk van Paula Rego hebben gelezen, want toen ik vorige zondag aankwam bij het Kunstmuseum in Den Haag om haar werk te gaan zien, stond de rij tot buiten de deur. Het regende en daarom liep ik naar de presentatieruimte voor hedendaagse kunst, waar het bij afwezigheid van sterren, ballen of superlatieven veel rustiger was dan bij de buren. Ik kan niet anders dan vertellen hoe geweldig ik het daar vond.

Caroline Walker fotografeerde vrouwen die zich onbespied wanen, waarna ze hen op monumentaal formaat doek schildert (tenminste, ik denk dat de kunstenaar zo werkt). Het doek met daarop twee vrouwen die in een bakkerswinkel werken was haast pop-art door de aandacht voor consumptiecultuur in het alledaags leven, hier verbeeldt met een geschilderde vitrine vol taartjes. Het werk kreeg een actuele betekenis omdat het alledaagse leven zelf op het punt stond meer pop-art te worden. Met vanaf 17:00u dichte theaters, bioscopen en cafés was het openbare leven teruggebracht tot boodschappen doen.

In elk schilderij van Walker bleef ik het leven tijdens lockdown als thema herkennen, tijdens het kijken en al helemaal wanneer ik er iets over schrijf.

Het meest troffen me de schilderijen waarop de moeder van de kunstenaar in haar keuken bezig is met het vouwen van de was of het openen van de koelkast. Misschien staat er muziek op, in ieder geval weet je dat op die manier wat in huis scharrelen niet onprettig is. Toch ziet het er op het schilderij aandoenlijk eenzaam uit. Later las ik een stuk waarin haar werk werd vergeleken met Edward Hoppers Nighthawks waarop de nachtbrakers samen vooral eenzaam zijn. Hopper en Walker plaatsen beiden hun figuren achter glas, misschien is dat wat hen onbereikbaar maakt.

Het verwijt dat pop-art oppervlakkig zou zijn, is evengoed haar kracht om stil te staan bij het alledaagse. Walkers schilderijen lieten me even iets anders zien van wat inmiddels de al te bekende lege straten en door Netflix-beelden gevulde woonkamers zijn.

De tentoonstelling met werk van Caroline Walker is, helaas, voorbij. Het werk van Paula Rego is daarentegen nog lange tijd in het Kunstmuseum in Den Haag te zien.

Veel liefs, veel plezier,

Jorne Vriens
Chef Kunst

Tabellen die racistische leugens ontkrachten, grafieken die de opluchting van een bevrijding verbeelden en kaarten waaruit blijkt: zwarte levens doen ertoe. Het klinkt als het werk van een hedendaagse kunstenaar. Toch is mensenrechtenactivist en academicus W.E.B. Du Bois (1868-1963) daar eerder een voorloper van. Voor de wereldtentoonstelling in 1900 in Parijs maakte hij datavisualisaties in de hoop korte metten te maken met pseudowetenschappelijk racisme. Josje Kerkhoven bezocht de tentoonstelling.

Hoe zorg je er als schrijver voor dat je niet alleen gemotiveerd, maar ook gedisciplineerd blijft? Schrijver Imme Visser kraakte de code.

Wat is de aantrekkingskracht van de moshpit? Met het antwoord op die vraag won essayist Wout Nordbeck de essayprijs van Wijsgerig Festival DRIFT. Hij vond het antwoord in de fenomenologie.

Rueben Millenaar brengt een illustratieve ode aan mensenrechtenactivist en academicus W.E.B. Du Bois, die voor de Wereldtentoonstelling in 1900 in Parijs datavisualisatie maakte die - zo was zijn hoop - korte metten zou maken met pseudowetenschappelijk racisme.