Lieve lezer,
In series en films kan het een plot device zijn om alle personages in een huisje te proppen. Je kent het wel, zo’n aflevering of verzameling scenes waarin de geliefde karakters weggeplukt worden uit hun omgevingen en slechts op elkaar aangewezen zijn. Soms is dat om de spanning op te voeren en dan dus toe te werken naar een conflict. Maar soms is het om de banden tussen de karakters op de voorgrond te plaatsen. Wie is wie, ook alweer? Hoe kijken ze naar elkaar? Hoe zijn ze met elkaar?
Mijn vriendengroep — die ik omschrijf als ‘de vriendengroep waarmee ik de belangrijkste momenten deel, weet je wel’ — heeft afgelopen weekend samen gespendeerd. In een huisje, vlak bij duinen, ver weg van de stad waar we wonen. Een aflevering in een serie, iedereen weer bij elkaar.
Momenten van veel lachen, van pingpongballetjes in rode, plastic bekers mikken, van armen om elkaars schouders. Grootser waren de langzame uren waarin we buiten waren, zeven vrienden, verder helemaal niemand te bekennen. In die uren hadden we het over welke film we die avond gingen kijken samen, wat we voor iemands verjaardag cadeau zouden doen, wat voor ouders we later zouden worden. Het leek eindeloos, alsof we altijd gewoon zeven vrienden in de duinen zouden zijn die alleen hoefden na te denken over wat we samen nog te beleven hadden.
Het was een plot device des levens; eentje die we zelf in hebben gezet. Het was terugkeren op een roze, warme wolk van vriendschap. Het maakt de rest van de wereld lichter. Het werkt namelijk echt, net zoals in die series, om hetgeen dat belangrijk is naar de voorgrond te duwen: elkaar.
Lieve groetjes, Jihane Chaara
redacteur | 
