De oceaan blijft van levensbelang voor onze eigen toekomst.
Zeeschildpad zwemt door het Great Barrier Reef, Queensland. © Scott Portelli |
Al van kinds af aan ben ik verwonderd over de rijkdom van onze oceanen. Tussen kleurrijke koralen en zwierend zeewier leven duizenden bijzondere soorten – velen nog onontdekt. Fluorescerende vissen, dansende kwallen en de meest intelligente wezens zoals dolfijnen en octopussen: het is een wereld vol leven, schoonheid en mysterie. Maar die wereld staat onder enorme druk – en daarmee ook ons eigen voortbestaan. Want het leven onder water is niet alleen prachtig, maar ook onmisbaar. De Amazone wordt vaak 'de longen van de aarde' genoemd, maar die titel past eigenlijk beter bij de oceanen. Zeker 50% van de zuurstofproductie op aarde gebeurt onder water. Daarnaast reguleren de oceanen de temperatuur op aarde en nemen ze een groot deel van de broeikasgassen op die we in de atmosfeer uitstoten. Maar we jagen de oceaan steeds dichter richting zijn grenzen. Al eeuwenlang wordt onze oceaan als een vuilnisbelt behandeld. Van de kustlijn tot in de diepste zee drijven chemicaliën, plastic en afval overal rond. Industriële visserij maakt kwetsbare zeebodems kapot. En onderwaterlawaai van scheepvaart en impulsieve boringen verstoort walvissen en dolfijnen, die geluid nodig hebben om met elkaar te communiceren. De natuurlijke balans — onmisbaar voor al het leven op aarde — is ernstig verstoord. Onder het wateroppervlak wordt pijnlijk duidelijk wat we de oceaan aandoen. Koraalriffen sterven — verbleekt en kapot door de opwarming van de zee. En met hen verdwijnen talloze dieren, van vissen tot zeezoogdieren, die van het rif afhankelijk zijn om te overleven. |
Droevig aanzicht van een zwaar aangetast, verbleekt koraalrif in de Malediven. Credits: © helivideo - stock.adobe.com |
Dit is de frontlinie van de klimaatcrisis. Van de diepzee tot het Noordpoolijs — overal betalen dieren zoals ijsberen de prijs. Massale uitsterving is geen verre toekomst, het speelt zich hier en nu af. |
Uitgehongerde ijsbeer op een ijsschots in Svalbard, Spitsbergen (Noorwegen). Foto: © Kerstin Langenberger Photography |
Maar als ik geen hoop meer had, zou ik je deze e-mail niet sturen, John. Zowel boven als onder water laat de natuur keer op keer zien dat herstel mogelijk is — als we haar die kans geven. Na een wereldwijd verbod op commerciële walvisvangst (met enkele tragische uitzonderingen) zijn de walvispopulaties begonnen te herstellen. En hoewel momenteel slechts 3% van de wereldzeeën beschermd is, zien we juist in die gebieden het leven terugkeren en ecosystemen floreren. Het herstel is écht mogelijk. Wat ontbreekt, is daadkracht. Daarom nemen we de komende maanden de oceaan onder de loep, boven én onder de golven. Want de oceaan is niet alleen mooi, maar ook onmisbaar voor het leven op aarde. Ik wil dat mijn kinderen en hun kinderen opgroeien in een wereld waar koraalriffen nog schitteren, dolfijnen sierlijk door het water bewegen en jonge zeeschildpadden veilig uit hun ei kruipen op rustige en schone stranden. Niet alleen in verhalen of herinneringen, maar in het echt. Die toekomst is nog mogelijk als we er nú voor opstaan. Droom jij met me mee, John? |
Zaan Olivier Programmamanager voor mariene bescherming |
|
