"Hij was niet onaardig, maar hij keek altijd bedrukt en gebruikte geen woord teveel."

Lieve lezer,

Vandaag schrijf ik mijn eerste nieuwsbrief voor Hard//hoofd. Ik wilde er eentje schrijven die wat zwaarmoedig zou zijn. Ik had willen schrijven over februari, dat het een tussenmaand is, een maand van niets naar nergens. Geen decemberse geborgenheid, niet het (arbitraire) nieuwe van januari en nog geen spoor van het verwachtingsvolle maart. Februari, wat moet je ermee. En dan zou ik eindigen met een verzuchting: gelukkig, ze duurt maar 28 dagen.

Maar ik doe het niet. Liever deel ik een extreem kort verhaal. Geen dubbele laag, opsmuk of ontwikkeling. Gewoon leuk. Dat is soms, of misschien wel altijd, genoeg.

Groente - man
Het was winter. De marktkoopman verkocht groente en fruit en tegen de kou droeg hij witte handschoenen. Hij had ook een azuurblauwe muts opgezet. De marktkoopman had veel vaste klanten en van sommigen wist hij iets. Bijvoorbeeld dat de nieuwe buren een auto hadden in precies dezelfde kleur rood als de appels die hij stuk voor stuk in een papieren zak stopte. Of hoe het ging met de kinderen. Daar vroeg hij altijd naar als iemand zomaar zei dat hun kind van kiwi’s of bananen hield. Er waren ook veel klanten wiens gezicht hij kon dromen, maar waar hij verder niks van wist. De gedrongen man die altijd groente kwam kopen en nooit fruit was er zo één. Hij liep nu recht op de kraam af. De marktkoopman zag hem al vanuit de verte aankomen en glimlachte. 

De man kocht zijn groente. 

Hij was niet onaardig, maar hij keek altijd bedrukt en gebruikte geen woord teveel. Zwijgend pakte hij de papieren zak aan. Het wisselgeld viste de marktkoopman uit een oude koektrommel. Toen de man het stel munten uiteindelijk in zijn handen had keek hij de marktkoopman recht aan. “Koffie?” zei hij toen. De marktkoopman hoefde niet te antwoorden, want de man vervolgde al: “Melk en suiker?” “Zwart.” 

De koffie kwam uit een café dertig meter verderop. Het kopje en het schoteltje heeft de marktkoopman nog steeds. Soms kijkt hij naar de gevangen herinnering en mist hij de warmte in de kou. 

Liefs,

Vincent
Eindredacteur

 
Column: Onthouden dat ik het even moet vergeten
Heeft iedereen zo'n fabelachtig goed geheugen voor schijnbaar onbenullige details, of ligt het aan Eva?
Verhaal: Een ongelukje in niemandsland
Hoe weet je of dat wat je kiest het juiste is? Een kort verhaal van Stefanie Gordin over liefde, zwangerschap en autonomie.
Steun de makers van de toekomst

Hoe weet je of dat wat je kiest het juiste is? Een kort verhaal van Stefanie Gordin over liefde, zwangerschap en autonomie.
Sluit je aan bij Hard//hoofd
We maken Hard//hoofd samen met alle mensen die het belangrijk vinden dat een vrije ruimte voor experiment en ontplooiing bestaat. Aan iedereen die ons al steunt, zeggen wij: heel veel dank dat je deze unieke plek mogelijk maakt!
Column: Het circus met één wild dier
Marthe van Bronkhorst verbaast zich tijdens een circusact die verkeerd afloopt over hoe laconiek het publiek reageert: "We hadden met zijn allen bij de galg kunnen staan, een standrechtelijke executie, een heksenverbranding – de popcorn was rondgegaan."
Steun Hard//hoofd en verzamel kunst
Hard//hoofd gelooft dat nieuwe makers iets te zeggen hebben en het verdienen om gehoord te worden. We staan onvoorwaardelijk voor inhoud, radicale kwetsbaarheid en experiment en we vechten voor de vrijheid om te maken wat wij willen. Dat kost geld.
Met jouw hulp kan Hard//hoofd bestaan.
Twitter
Facebook
Email
Copyright © 2021 Hard//hoofd, All rights reserved.
Je ontvangt deze email omdat je je hebt ingeschreven op hardhoofd.com

Ons adres:
Bilderdijkstraat 165B
1053 KP Amsterdam

Want to change how you receive these emails?
You can update your preferences or unsubscribe from this list.