Onze eigen excellenties strooien gul met evidenties, met clichés en open deuren en men zet het op een zeuren in schabouwelijke zinnen die besluiten noch beginnen in een taaltje dat doorspekt is met patois, of dialect is. Nee er zijn geen oratoren in ons parlement te horen. Geen volleerde vlotte sprekers of begeesterende prekers. Het plichtmatig formuleren kruipt in onze kouwe kleren. Geen parlé die ons begeestert. 't Woord wordt achteloos mismeesterd.
 

Met honderd ontwrichtende persoonsschetsen legt De Backer de obsceniteiten bloot die deel uitmaken van ons bestaan. Het zijn verhalen over geweld, misbruik, drugs, alcohol, porno, ziekte en misantropie. Er hangt een geur en drukkende sfeer rondom de bezwerende teksten die ons confronteren met ons isolement, ons onvermogen in liefde en onze eigenste banaliteit.