Illustratie: Lisa-Marie van Barneveld Lieve lezer,
Nog zes dagen en dan is the worst year ever eindelijk voorbij. In het Engels, de taal internationale uitwisseling. Maar samenhorigheid deed pijn het afgelopen jaar. The New Yorker publiceerde alvast het inzicht dat rottigheid zich niet aan kalenderjaren houdt, maar iets van doen heeft met oorzaak, gevolg. Een balletje dat nu eenmaal aan het rollen is. Misschien moeten we dus niet al te veel verwachten van 2017, maar laten we het een kans geven. Niet benaderen zoals de verkering die je veel te snel na de vorige kreeg en het geen woorden naar het hoofd slingeren als 'Zo deed 2016 nu ook altijd!'. Daar kan 2017 toch niets meer aan doen? Om het uit te drukken met nog meer beeldspraak: ook al is de nieuwe pagina al een beetje besmeurd met pennevlekken van een vorig verhaal, er is nog genoeg ruimte om iets nieuws te schrijven.
De afgelopen week zinde ik op een toon van hoop in deze brief. Ik wilde schrijven dat je je niet moet laten verleiden te denken dat er een zij dreigt. Dat jij er ook nog gewoon bent en je jezelf niet moet onderschatten. Dat je de wereld natuurlijk best kunt onderverdelen in mensen die Rogue One wel of niet hebben gezien. Maar het zien van de film niet betekent dat je ook écht wilde kijken, of er fan van bent. Dat, als je hem niet gezien hebt, het niet betekent dat je niet alsnog zal gaan, of eigenlijk zou willen gaan. Dat je onderscheid tussen mensen zo kunt zien, poreus en grofweg.
Toen bedacht ik me dat je dat al wist, en het idee van duizenden lezers die zich hier zo bewust van zijn dat het cliché is, gaf mijzelf dan weer een beetje hoop.
Voor nu gun ik je vooral even een pauze, een herstart in de vorm van kerst en nieuwjaar, en geef het laatste woord aan Job Kramer. Zelf ga ik weer verder kerstkransjes eten op de bank van mijn ouders in een pijlstaartroggenblauwe velours jurk met gouden glitters. Ik wens je hetzelfde, en een gelukkig nieuwjaar.
Groetje,
Simone Peek
Ollekebolleke van Job Kramer, Eindejaarsoverpeinzing II:
Vrienden, dat was het dan
Op naar een volgend jaar
Ondanks de tegenslag
Vol goede zin Tweeduizendzestien was
Alleronchristelijkst
Tweeduizendzeventien:
Kom er maar in!
|
|
| | Iduna Paalman wordt gevraagd als docent mee te gaan op tweedeklaskamp. 'Ik heb geleerd dat assertief nee zeggen ‘m zit in zacht op de relatie en hard op de inhoud.' |
|
| TIP: Cocaïne of solitaire |
|
| Bij het wachten op zijn roti ontdekte Tim een voor hem nieuwe vorm van entertainment. Want, wat doen ze toch daarboven? |
|
| Kort verhaal: Het voetbalpleintje |
|
| Terug naar de brugklas. Luuk Hijne wil in dit eerste deel van een coming of age-drieluik een balletje met je trappen. |
|
|
| | | "Het was de bedoeling dat zij zich in mijn ervaring zou kunnen verplaatsen, maar terwijl ik in een vreemde woning op mijn zwaarste schoenen liep rond te stampen en met kastdeuren smeet, begreep ik plotseling dat zij en de muizen boven een overgevoelige gek woonden."
Uit: Overlast
Illustratie: Rosanne van Leusden |
|
| | De pot verwijt de ketel. De teksten in de Michelingids 2017 zijn voor een deel precies hetzelfde als vorig jaar.
Illustratie: Robert van Raffe |
|
Copyright © 2016 Hard//hoofd, All rights reserved.
Je ontvangt deze email omdat je je hebt ingeschreven op hardhoofd.com
Ons adres:
Distelweg 83
Amsterdam, 1031 HD
Netherlands
Add us to your address book
Want to change how you receive these emails?
You can update your preferences or unsubscribe from this list |
|
|
|
