| Lieve lezer, De profeet is dood, toch klinkt zijn stem nog even helder, even onpeilbaar door mijn appartement in Amsterdam, zo luid dat ik vrees voor mijn buren. Komende week is het twee jaar geleden dat Leonard Cohen stierf, en ik kan het niet helpen hem te missen. Het is gek, ik heb hem nooit gezien, laat staan ontmoet, en toch, die stem, zijn teksten, mijn kippenvel, het levensverhaal dat ik zo vaak herlas: het raakt me. Het komt ook door het moment van zijn dood: 7 november 2016, een dag voor de verkiezing van Donald Trump, maar bekendgemaakt die vrijdag daarna, op de tiende. Voor de tweede keer in een week werd ik wakker met nieuws dat mijn hart deed overslaan, maar voor het eerst, Hallulujah op vol volume, huilde ik. Clown verkozen, tja, het zijn natuurlijk wel de VS, maar de dood van Cohen, dat vond ik erg. Het is idioot, maar ik dacht echt dat er iets verloren was; niet alleen mijn geliefde muzikant, maar iets groters. Inderdaad, en inderdaad idioot: een profeet. Deze week huilde ik weer: Brazilië ‘verkoos’ – denk hierbij niet aan zoiets verhevens als ‘democratie’ – Jair Bolsonaro tot president. Na een constitutionele coup, een door zwartmakerij en leugens gedomineerde campagne, en geweld, veel geweld, is het onmogelijke werkelijkheid geworden. De laatste weken beloven het allerergste: na criminelen vindt de aanhanger van de laatste dictatuur nu ook homo’s, activisten, en journalisten het leven niet meer waard. Dat bedoelt hij letterlijk en zijn aanhangers ook. Ik ben niet gealarmeerd, slechts hopeloos. Dit is echt, hoe de Volkskrant het ook afdoet als een ‘tropische Trump’ – bedoelend dat we ons om ‘tropische levens’ net minder druk hoeven te maken? Laat ze lekker gaan slapen, ik zet Leonard Cohen nog wat harder. Dan denk ik aan die andere profeet, Walter Benjamin: ‘Het is voor de hopelozen dat hoop ons is gegeven.’ Heb een fijne avond en zoals het nu in Brazilië klinkt: Proteja sues amigos, bescherm je vrienden! Liefs,
Daan Steinebach
Redacteur | 