| Lieve lezer,
Het lijkt steeds drukker te worden op straat en in het openbaar vervoer. En dat maakt ons, en mij, onrustig en ongeduldig, zo lijkt het.
Ik loop naar het station en dit gaat gepaard met een stevig tempo. Natuurlijk wil ik geen slaaptijd inleveren om rustiger te kunnen wandelen. Maar zelfs in Rotterdam-Noord loop ik vroeg in de ochtend al veel mensen tegen het lijf die mij op de smalle voetpaden met hun langzame tred ophouden.
Dan beland ik in het mierennest van Rotterdam Centraal, waar ik nooit weet wat rechts of links is in de wandelgangen, want de hal is door pilaren verdeeld in drie paden. Dan is het wachten tot de Intercity direct voor komt rijden. Bang voor wat er komen gaat krijg ik al een hogere hartslag. De trein rijdt voor en het is dringen geblazen.
Op Amsterdam Centraal loop je als onderdeel van een geoliede machine door een massa mensen, met daartussen toeristen die vlak voor de uitcheckpoortjes hun OV-chipkaart gaan zoeken. Dan maar een ander poortje, maar pas op voor voorkruipen! Dan hup in de tram! Dringende mensen op een kluitje, want er gaan maar twee deuren open om in te stappen.
Voordat ik op mijn werk ben heb ik tientallen keuzes gemaakt over waar ik moet gaan en staan. Om ieders dag rustig te beginnen verwacht ik daarom dat er ooit sluizen of afgebakende paden komen die iedereen in de juiste richting sturen. Zou het de toekomst zijn? Dan komen we in ieder geval beter uitgerust op ons werk aan, want dat is al zo veeleisend. De existentiële stress die we daar krijgen maakt depressief. Een gestroomlijnd leven waar mogelijk, en om te beginnen in het openbaar vervoer, is dus zeker welkom.
Groeten,
Ella Kuijpers
Redacteur | 