| Lieve lezer,
Vorige week vertelde mijn nicht dat zij voor haar twee jonge kinderen een konijn had geleased. Het tijdelijke konijn moest hen helpen ontdekken of een huisdier iets voor ze was. Daaraan moet ik denken tijdens de zeven uur durende treinreis tussen Berlijn en Amsterdam, terwijl ik in een interview met schrijver George Monbiot lees hoe ‘politieke verhalen’ vaak dezelfde structuur kennen: een land wordt geteisterd door wanorde, veroorzaakt door machtige en boosaardige krachten – de held komt in opstand, overwint de krachten en herstelt de orde. Het ene verhaal volgt steeds uit het vorige; zo wordt de held uit de eerste acte de boosaardige kracht uit deel twee. Nergens is dit zo duidelijk als in Berlijn. De restanten van de ene wanorde zijn nog zichtbaar en de volgende boosaardige kracht wordt alweer herdacht. Het zal dan ook geen toeval zijn dat mijn reisgenoot en ik tot laat discussiëren over politieke verhalen en ons bezorgd afvragen waarom mensen zo weinig onthouden.
Het gaat over zelfzucht, zegt Barbara Ehrenreich in een ander interview, over mensen die eindeloos met zichzelf in de weer zijn. Over een gebrek aan empathie en een ongezonde zelfredzaamheid. Over maakbaarheidspraatjes die een gebrek aan solidariteit moeten verbloemen. Het antwoord van Monbiot: aanspraak maken op de altruïstische en empathische vermogens van mensen en daarmee gemeenschapszin creëren. De Berlijners leken het te proberen, alsof ze wilden zeggen dat het aan hen niet zal liggen. Wat konden wij doen, behalve eten bij de Syrische eethuizen op de Sonnenallee, waar in een etalage naast allerhande Palestina-snuisterijen ook een poster hing van een plaatselijk klezmerensemble. In ons airbnb-appartement (we spekten de avondwinkel op de hoek om ons geweten te sussen) stond in de badkamer op een houtje kastje een sierplant met daarnaast twee kleine glaasjes gevuld met witte schelpjes. Onderop prijkte het prijsstickertje: 1,99. Eén negenennegentig per glaasje! Wat je daar in Berlijn niet voor kan kopen.
Zo dringt de tragiek van de goede bedoelingen weer tot me door (versterkt door de treinomroeper die vóór, tijdens, én ná elk van de tien stops tussen Berlijn en Amsterdam een verhaal afsteekt over rijrichtingen, overstappen en tasjesdieven). En daarom moet ik denken aan het lease-konijn van mijn nicht, dat wegens uitblijven van succes inmiddels terug op de kinderboerderij is.
Een groet,
Ruby Sanders
Chef Tekst | 