Lieve lezer,
Terwijl in het Zwitserse Davos alle mensen die er werkelijk toe doen samenkwamen tijdens het ‘belangrijkste achterkamertje van de wereld’ ofwel het World Economic Forum, zat ik thuis. Ik las over ‘Paragistan’, de naam van een fictieve staat verzonnen door schrijver Parag Khanna. In tijden van nepnieuws en gebrek aan saamhorigheid betoogt Khanna dat er door internetcommunicatie een ‘netwerkbeschaving’ ontstaat. Connectiviteit, de volgende stap van globalisering, is volgens hem onze redding.
Maar wil ik wel leven in een digitale wereldstad zonder stenen bewijs van haar geschiedenis? Waar nooit een dertiende-eeuwse klomp vanonder het puin zal worden opgegraven, zoals tijdens verbouwingen in de Amsterdamse binnenstad gebeurde? En zo ja, bij wie wil ik dan horen in deze digitale wereldgemeenschap?
Eén optie biedt muzikant David Byrne, die onlangs onze hoofdstad aandeed om te vertellen over zijn project Reasons To Be Cheerful. Hij ziet meer dan genoeg reden om optimistisch te zijn en zingt in zijn nieuwe nummer zelfs dat iedereen bij hem thuis welkom is. Hmm, zijn inclusieve universum trekt me wel. Op zijn website plaatste Byrne de playlist ‘The beautiful shitholes’: een selectie van de mooiste muziek van Afrikaanse en Caribische bodem. Hiermee wil hij de luisteraar empathie bijbrengen, omdat kunst zorgt dat wij sympathiseren met de makers (en hun achtergrond).
Ik moet ook denken aan de krochten van het internet waar ik me vroeger graag bevond: het Enoweb ofwel de online wereld van die ándere Talking Header, Brian Eno. Hij ontwierp in 1975 een serie kaarten bedoeld om creatieve blokkades te doorbreken. Deze Oblique Strategies zijn anno 2018 uiteraard in digitale vorm te raadplegen. Via de online generator trek ik een willekeurige kaart uit het dek: 'Not building a wall but making a brick'. Toeval?
Voor nu nestel ik me veilig in het Hard//hoofd-universum, waar de makers op al mijn sympathie kunnen rekenen. Ik nodig iedereen uit dit ook te doen.
Liefs,
Ruby Sanders
Chef Tekst |
|
