Preview Vermist op Terschelling Eigenlijk was er niets bijzonders aan deze dag. Het was een hele gewone dag, zo’n dag die typerend is voor half oktober met zijn zware regenbuien die de horizon uitgumden en een bijna stormachtige wind, die golven met witte kantkragen het Groene Strand opjoegen.
Ik zat in Paviljoen De Walvis in West-Terschelling, of kortweg West zoals we op Terschelling zeggen, en wachtte op mijn afspraak. Wachten is een state of mind had ik eens gelezen. Eerlijk gezegd had ik nooit goed begrepen wat de filosoof daarmee bedoelde. Misschien dat je er geen negatieve betekenis aan moest geven, maar dat vond ik moeilijk.
Voor de derde keer belde ik het nummer van Sabine en voor de derde keer kreeg ik haar voicemail met de eerste tonen van ‘Come fly with me’ en daarna ‘spreek wat in’. Aangezien ik dat al twee keer had gedaan, verbrak ik de verbinding.
Ik lepelde het laatste schuim van mijn latte op, keek naar buiten en probeerde ondertussen een betekenis te verzinnen voor een steeds terugkerende droom die ik sinds een tijdje had. Misschien hielp het als ik de woorden noteerde die in mij opkwamen: zwart-wit, parachute, crash. Het laatste woord wiste ik weer. Ik voelde me wel vallen in mijn droom, maar crashen deed ik niet. Daarvoor werd ik net op tijd wakker. Kortweg kwam het erop neer dat ik voelde dat ik boven zee zweefde, dan land zag en me voelde vallen. Eenmaal wakker lukte het me dan niet meer om in slaap te komen en na zo’n woelnacht voelde ik me brak, alsof ik een hele nacht had doorgehaald.
Een lichte hoofdpijn begon achter mijn ogen te kloppen en ik voelde ergernis opkomen. Verdorie, waar bleef die meid? In het restaurant begonnen ze al te dekken voor de lunch. Ze zou toch niet weer, net als de eerste keer, bij Zeezicht zitten? Zonder op haar telefoon te kijken natuurlijk, omdat ze zat weg te dromen over iets heel anders dan gewoon werk. Waarvoor ze een afspraak had.
Ik bestelde nog een latte havermelk. Sabine, mijn eerste en enige stagiaire, was nu al meer dan een halfuur te laat. Ik begon inmiddels zelf ook te twijfelen en controleerde nogmaals onze chat. Die leek me toch duidelijk genoeg: 16 oktober, elf uur, Paviljoen De Walvis.
Sabine was door de weddingplanner ingehuurd en vervolgens aan mij toegewezen als hulp bij de catering van een bruiloftsfeest. Carmens Kookpunt had de concurrentiestrijd met een andere cateraar gewonnen. Waarschijnlijk alleen omdat ik vaak de woorden lokaal, puur, en duurzaam had gebruikt, waar de klant kennelijk gevoelig voor was geweest. Of het echtpaar in spe was gezwicht voor het voordeliger prijskaartje dat eraan hing, want ook al kwamen ze uit een welgestelde buurt ergens in het Gooi, ze keken goed naar de cijfertjes. Beter dan ik, want toen de euforie van het winnen weg was geëbd, besefte ik dat mijn winstmarge wel erg krap was. Alleen als ik hele slimme keuzes maakte, hield ik er nog wat aan over. Maar ja, ik kookte nou eenmaal graag en het werk op het eiland lag niet voor het oprapen.
In de verte vlogen een paar kitesurfers door de lucht. Binnen trok de kou langzaam op, ik voelde mijn kuiten stijf worden. Maar ik moest niet zeuren. Ik had nog nooit een stagiair gehad om me te helpen. Sabine zou een kinderprogrammaatje maken en er op de dag zelf bij blijven, ik hoefde alleen de hapjes te bedenken en klaar te maken. Haar verblijf in de Stayokay werd betaald. Ze moest zich alleen wel nog even aan de afspraken leren houden. Tegen beter weten in keek ik nog een keer op mijn telefoon. Fragment uit Vermist op Terschelling
Bestel nu online of bij de boekhandel en lees snel verder | 
