| Het idee achter dat stukje van de Hackwet is dat de meeste criminelen (of, verdachten) wel enigszins op de hoogte zijn van elementaire ICT-beveiliging. Kennissen zijn dat waarschijnlijk minder, dus dat biedt dan een interessant secundair kanaal van informatie.
Dat de AIVD iets mag, wil natuurlijk niet zeggen dat je daar automatisch alle gelegenheid voor moet bieden. De wet eist niet dat jouw netwerk aftapbaar of anderszins toegankelijk is voor overheidsdiensten (behalve als je aanbieder van een openbaar telecomnetwerk bent, maar dat terzijde). Als je dus je ICT zo stevig dichttimmert dat de gleufhoeden zuchtend elders heengaan, dan is dat helemaal prima.
Lastiger wordt het bij de actievere vormen van verdediging, zoals terughacken, -ddossen en anderszins -slaan van de aanvaller. Een voorbeeld is het neerzetten van dergelijke lokbestanden maar dan voorzien van malware, waarmee je hoopt dat de aanvaller dan wordt geïnfecteerd. Het digitale equivalent van een kluis waarin een kruisboog op scherp staat, met touwtje verbonden aan de deur. Auw.
Dergelijke handelingen zijn natuurlijk strafbaar; verspreiding van malware maar ook het uitvoeren van een DDOS aanval of inbreken in iemands systeem is niet toegestaan onder het Wetboek van Strafrecht. Ook niet als die iemand dat net bij jou zelf stond te doen. Natuurlijk is de kans klein dat de AIVD aangifte gaat doen van een terughack of malware-infectie, maar je weet in het algemeen natuurlijk nooit of het die dienst is dan wel een echte crimineel die een onschuldige derde z’n computer gebruikte om bij jou binnen te dringen. Dus nee, dat zou ik niet doen. | 
