Op zaterdag 28 juni was de jaarlijkse MOVE demonstratie van Stichting Migreat. Zij zetten zich in voor een wereld zonder grenzen. Zahraa Alamari was een van de sprekers van die dag en dit is haar speech.
Lieve lezer,
Mijn naam is Zahraa Alamari. Ik ben 21 jaar oud en ik woon in Utrecht, maar ik heb nog nooit echte stabiliteit gekend. Ik kwam naar Nederland als klein meisje. Ik kwam met dromen, passie en onschuld, maar wat mij hier opving was geen veilige omhelzing — het was een hard systeem dat mij dwong om te snel volwassen te worden. Ik leefde in kleine kamers, zonder privacy, zonder veiligheid, zonder zelfs maar een bed dat ik ‘van mij’ kon noemen. Ik droomde niet van veel, ik wilde alleen maar een plek waar ik zonder angst kon slapen.
Maar ik moest steeds opnieuw verhuizen — van stad naar stad, van opvangcentrum naar opvangcentrum… vijftien keer! Elke keer moest ik herinneringen, vrienden, school achterlaten en opnieuw beginnen. En elke keer verloor ik een stukje van mezelf.
Ik ben Zahraa — het kind dat opgroeide in de gangen van het COA, in de wachtrijen van de IND, op scholen die mijn verhaal niet kenden en mijn taal niet spraken.
Ik ben Zahraa — het meisje dat droomde van één vriendin die bleef, één kamer die niet veranderde, één leven dat niet steeds opnieuw hoefde te beginnen.
Ik heb tien jaar gewacht op mijn verblijfsvergunning. Tien jaar vol onzekerheid, angst, uitzetting en het gevoel ongewenst te zijn. En uiteindelijk kreeg ik het, via een uitspraak van het Europees Hof. Maar zelfs na die uitspraak is de strijd nog niet voorbij. Vandaag, na alles, wordt mij verteld: “Jouw plek is op straat”.
Ik heb geen onderdak. Ik leef, samen met mijn zieke vader en moeder, zonder woning, zonder bed, zonder dak boven ons hoofd.
Alsof die tien jaren van wachten en tranen niets betekenden. Is dit de veiligheid die ons beloofd werd? Is dit rechtvaardigheid? Dat we erkenning krijgen — om daarna dakloos te worden verklaard?
En toch, ondanks alles… sta ik hier.
Vandaag bezit ik niets, geen huis, geen stabiliteit, geen gevoel van veiligheid. Maar ik heb mijn stem — en daarom ben ik hier. Ik ben hier om te zeggen: stop met ons negeren. Wij zijn geen nummers. Geen dossiers. Wij zijn mensen.
Wij dromen. Wij voelen. Wij huilen. Wij breken. Maar wij vechten door. Open de deuren voor ons. Geef ons de kans om te leven, niet alleen om te overleven. Kijk in de ogen van de kinderen in de asielzoekerscentra. Zien jullie daar kinderlijke blikken? Of gezichten die alle hoop zijn kwijtgeraakt?
Ik ben hier niet om medelijden te vragen. Ik ben hier om waardigheid te eisen. Help ons — niet om je imago op te poetsen, maar om ons een echte kans op leven te geven.
Ik ben Zahraa en ik zal niet langer zwijgen. Ze hebben mijn kindertijd gestolen, maar mijn stem zullen ze nooit stelen.
Ik ben Zahraa, dochter van het asiel, dochter van het geduld, en ik zal van mijn pijn een toekomst bouwen — een toekomst waarin de stem klinkt van elk stilgemaakt kind.
Liefs,
Zahraa Alamari
Zahraa is 21 jaar en komt uit Irak, ze woont al 10 jaar in Nederland. Ze studeert nu voor schoonheidsspecialiste en zit in haar derde jaar.
Wil je doneren aan Migreat, en op die manier bijdragen aan een gelijkwaardiger wereld voor iedereen? Dan kan dat hier. |
|
| Oproep: Schrijvers en beeldmakers gezocht voor ‘Harnas’, het achtste Hard//hoofd Magazine! |
| Tekst: Redactie | Beeld: Jeltje de Koning | Leestijd: 8 tot 12 minuten |
|
| |
| Essay: Volim nas – hoe de taal van de liefde mijn lichaam tot stilte maande |
| Tekst: Dorea Laan | Beeld: Charles Bailey | Leestijd: 10 tot 16 minuten |
|
| Wat als je vertrouwen in jezelf en je lichaam plotsklaps wordt aangetast door epileptische aanvallen? En tegelijkertijd je vertrouwen in de onvoorwaardelijke liefde van je oma ook op losse schroeven komt te staan? In een persoonlijk essay neemt Dorea Laan je in beeldende taal mee in deze zoektocht. |
|
Honger is de grootste drijfveer van de mens, misschien wel gelijk aan de kunst van het overleven zelf. We voelen ons hongerig naar voedsel, maar ook naar rechtvaardigheid. En naar aanraking en schoonheid – maar wie kan zich dat nog veroorloven?
Honger is meer dan overlevingsdrang. Honger is verlangen. Waar snak jij naar?
In het zevende Hard//hoofd magazine lees je (beeld)verhalen, essays, poëzie en kunstkritiek over de pijn, het verlangen en de schoonheid van datgene waar we naar smachten.
Schrijf je nu in als trouwe lezer voor slechts 3 euro per maand en ontvang in september je eerste literaire magazine met als thema Honger én de speciale bijlage Ik wil, wil jij ook?. Zo help je ons om ruimte te geven aan aanstormend talent. Al meer dan 2.200 abonnees sloten zich aan en we zoeken vóór 28 juli 2.500 trouwe lezers! |
|
Steun de makers van de toekomst, al meer dan 1.700 kunstverzamelaars gingen je voor!
Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe kunstenaars en schrijvers, waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. In deze tijd is zo’n vrije ruimte harder nodig dan ooit.
Als kunstverzamelaar zorg je ervoor dat wij onze makers een podium kunnen blijven bieden en hen optimaal kunnen ondersteunen. Als dank ontvang je eens of tweemaal per jaar gesigneerde kunstwerken van veelbelovende kunstenaars. |
|
| Hard//hoofd is voor 80% afhankelijk van donateurs en kunstverzamelaars. Word ook donateur! Daarnaast worden we gesteund door: |
|
|
|
