Beste lezer,

"Ben je voor Israël of voor de Palestijnen?" Deze vraag wordt op menig schoolplein hardop gesteld. En laten we eerlijk zijn: wij volwassenen doen er ook gretig aan mee. Ondanks dat we het vermogen hebben om nuances aan te brengen en de complexiteit van een oorlog te begrijpen, worden we geteisterd door een hardnekkig virus: zwart-wit denken. Om dit virus te bestrijden leg ik regelmatig uit dat Israël niet vecht tegen Palestijnen, maar tegen terreurclubs die dit volk misbruiken om Joden uit te roeien. Maar ook in pro-Israël kringen waart dit virus rond. En als je door dit virus gepakt wordt, kun je op een dag beweren dat alle Palestijnen Israëlhaters zijn en doen alsof het Israëlische leger onfeilbaar is.

Het gaat me nu even niet om de vraag: ‘Ben je voor Israël of voor de Palestijnen?’ Durf ik als christen met een pro-Israël bril het Palestijnse leed rechtstreeks in de ogen te kijken? Gebed voor Israël juich ik van harte toe. Ga er vooral mee door. Maar in je gebedsleven geen woord besteden aan het Palestijnse leed is gênant, ongeloofwaardig en hypocriet. Ik bid nooit voor Palestijnse kinderen. En daar schaam ik me voor.

Groet,

Jeffrey Schipper
Hoofdredacteur Cvandaag

PS: lees mijn volledige commentaar via onderstaande knop