Beste Do, Ik hoor er niet bij, ze moeten me niet, uiteindelijk trek ik toch aan het kortste eind, het is niet voor me weggelegd …… verdrietige moeilijke uitspraken zijn dit, gestoeld zijn op ware ervaringen in het leven. Dat er ook nieuwe waarheden zijn, geldt evengoed, maar wat zijn die moeilijk te benutten als leidraad in je leven. Over die worsteling gaat het in dit artikel. Vriendelijke groet, Hilda Lemaire Artikel: Ik hoor er (niet) bij! Over oude en nieuwe waarheden. | Jantien heeft tegenslag in haar leven. Ze ziet er vermoeid uit als ze de eerste keer bij mij binnenkomt. De fut is eruit. “Ik heb het heel lang vol gehouden, en me steeds maar bewijzen dat ik het allemaal best aankan. Ik wil gewoon niet bij die lozers horen die het opgeven. En nu trek ik het niet meer. Ze moeten me niet, elke sollicitatie loopt uit op een afwijzing. Mijn ex trekt zich steeds meer terug. Op mijn vrienden kan ik ook steeds minder rekenen, bovendien zijn ze allemaal druk met hun werk. De huisarts zegt dat ik aan mezelf moet denken. Ik word ook te dik. Waarom moet ik het allemaal steeds zelf doen en is er nooit eens iemand voor mij?!” Zo, dat moest eruit. Groot verdriet en wanhoop en een hoop kwaaiigheid op het leven. Haar eerste zinnetje fascineert me ‘Ik heb het heel lang vol gehouden’ en ik besluit om daar wat later in ons eerste gesprek op terug te komen. Eerst nog maar eens horen wat er allemaal verder concreet speelt en helpen de zaken op een rijtje te krijgen, want het voelt in ieder geval als heel veel voor deze Jantien. Als er wat rust is gekomen doordat er verteld en geluisterd wordt, vraag ik haar of het voor haar bekende koek is om iets heel lang vol te houden. Verbaasd kijkt ze mij aan, wat een rare vraag, natuurlijk, zo doe je dat! Je geeft niet op. Hier komen we oude waarheden tegen. Voor Jantien blijkt een oude waarheid te zijn, dat als je opgeeft je er niet meer bij hoort. Zij komt uit een gezin van flinkerds, ouders die altijd hun schouders eronder hebben gezet om het bedrijf draaiende te houden. Een gezin waar ook veel verdriet is geweest om de zorg voor een gehandicapt kindje die uiteindelijk toch uit huis moest. Hoe zwaar dat haar ouders viel, dat ze het echt niet meer konden opbrengen. Er is toen iets geknakt bij hen, vertelt Jantien terugdenkend aan die tijd. Met het vertrek van haar zusje, leek het wel of de ouders ook geen ouders meer konden zijn voor de andere dochter, Jantien. Ze moest het zelf doen. En dat deed ze. Werd het zonnetje in huis, verwende haar ouders waar ze kon, presteerde goed op school. Alles ging goed, totdat het bedrijf waar ze werkte failliet ging. En bovendien haar man vertelde al een tijdje een ander te hebben. De stoppen sloegen door. "Ik heb hem eruit gezet, wegwezen!" *Situaties komen overeen met mijn praktijk, maar namen en concrete ervaringen vanzelfsprekend nooit. "Eigenlijk ben ik vanaf toen het gaan opgeven" denkt ze hard op. "En dat werkt dus niet." Met haast een triomfantelijke blik kijkt ze me aan: ‘nou jij weer.’ Ik moet er ook om grinniken, hoe snel die conclusie gaat als een vanzelfsprekendheid en vertel dat Jantien. We spreken over haar oude waarheid ‘als ik opgeef, hoor ik er niet bij’. Dat is zeker waar als ik haar geschiedenis hoor EN het zorgt er ook voor dat je jezelf als het ware in een slecht frame zet en ervoor zorgt dat alles ook in dit frame past zoals mijn uiterlijk hoort er niet bij, mijn wensen horen er niet bij, mijn vrienden horen niet meer bij mij. "Ken je de ervaring dat er ook mensen waren die jou steunden, die het goede met je voor hadden, waar het eigenlijk helemaal niet over presteren ging?" vraag ik Jantien. Het is even stil. “Goh, ja, ik weet niet of je dit bedoelt, maar mijn blokfluit juf van vroeger. Die zei gewoon dat ik heel muzikaal was en het was altijd ook zo leuk om naar haar toe te gaan. Zelfs als ik niet mijn stukjes had geoefend, dan maakten we gewoon samen muziek. Als zij mee floot, dat was zo leuk. Samen iets doen ….. “, ik zie het aan haar gezicht hoe fijn dat was. En hoe dat nog voelbaar is. "Wat is dat voor een waarheid?" vraag ik Jantien. Een moeilijke vraag waar ze de deur mee uit gaat. Oude en nieuwe waarheden zijn allebei even waar, maar de hamvraag is Wat mag zich gaan ontwikkelen in jezelf. Zet je jezelf vast in een oud pijnlijk frame en ga je je gedragen zodat dit alles ook in dat frame past? Het ‘zie-je-nou-wel-isme’ noem ik dat. Of geef je de andere en nieuwe waarheid nu de ruimte? Niet om het pijnlijke te verdoezelen en wel omdat er ook nieuwe ervaringen zijn. Soms is daar een liefdevol schopje onder de vastgeroeste overtuigingen voor nodig. Opdat je een innerlijk besluit neemt die recht doet aan wie je ten diepste bent en wil zijn. Jantien vertelde me onlangs over die nieuwe waarheid: "Mijn blokfluit juf ga ik eens opsporen, zou ze nog leven? Ik ben milder naar mezelf aan het worden, het is goed genoeg. De afwijzing van een sollicitatie is al rot genoeg, daar ga ik zelf niet nog eens een schepje bovenop doen." Zo is dat. Het is weer even stil en dan vervolgt ze "Misschien ga ik ook wel weer mijn blokfluit oppakken en lessen." Ik weet nog wel een goede blokfluit juf voor haar, wie weet … Ben je zelf iemand of ken je iemand die aan het worstelen is met dat liefdevolle schopje opdat je een reuze stap gaat zetten? Zoek dan hulp erbij en als je denkt dat ik de goede ben: welkom! Hartelijke groet en een fijne dag met prettige waarheden. Hilda Lemaire Hilda Lemaire 06 242 13 059 www.doenenlaten.com Ken je anderen voor wie dit artikel interessant kan zijn? Mail hem gerust door, graag zelfs. Copyright © Hilda Lemaire. Alle rechten voorbehouden. Artikelen of delen hieruit mogen elders gepubliceerd worden, maar alleen op o.v.v. het copyright en de naam van de website. Abonneren op de gratis maandelijkse artikelen? Dat kan via www.doenenlaten.com | |