Lieve lezers,
‘Het schip doorboort de maag van het monster, dat sterft en zinkt naar de bodem van de oceaan.’
Ik lees voor aan dat lieve lijfje dat tegen me aan is gekropen.
‘Wat is sterf?’ vraagt ze, waarop ik antwoord dat het monster dood is.
‘Ben ik dood?’
Ik zeg ‘nee’.
‘Leef ik?’
Dat beaam ik, gretig, uit angst dat ze er in die fractie van een seconde vandoor gaat. Het verschil tussen leven en dood is dun.
Ze zeggen dat drie begrafenissen achter elkaar veel is. Het is een beetje too much, dat is zo. Als ik terugkijk dan lijkt het of de dood zich als een magneet door mijn tijdsveld heeft bewogen (is het een roofdier, komt het door de maandstonden, sijpelt toeval door het leven dat altijd op breken staat?). Het deed me beseffen dat het in feite nooit anders is, dat bij het leven de dood hoort en andersom, maar dat er redenen zijn waarom we hemel en aarde bewegen om niet met sterfelijkheid geconfronteerd te worden. Het is zo fucking pijnlijk.
Er lijken rituelen te weinig om vorm te geven aan de dood. Er is ‘slechts’ de begrafenis. Soms blijft de leegte mijn borstkas vullen totdat ik naar adem snak, dan steek ik maar een kaarsje aan in de Krijtberg kerk, dat ik met een tikkie betaal. Of ik vlucht in een datingapp, zwarte humor of zompige appelkruimelcake.
Er schijnen groepen mensen te zijn die elke maand samenkomen om te rouwen, omdat er altijd doden zijn die herdacht kunnen worden en we meestal te weinig ruimte maken dat samen te doen. Misschien is het zelfs een noodzakelijkheid, denk ik, want godbetert, hoe toon ik eerbied aan haar (29) die eruit stapte, aan hem (32) die met een overdosis het leven liet, en aan hem (65) die aan kanker stierf?
Ik leef, jullie niet meer. Ik wou dat het anders was.
Mag deze nieuwsbrief een stukje van een ritueel zijn?
Als je dit leest en je hebt voor jezelf iets gevonden dat het rouwen met liefde beroert, wil je mij dan mailen?
Vertel me je ritueel. En wie weet, kunnen we het samendoen.
Liefs,
Emma Zuiderveen
redacteur fictie |
|
Column: Dit kabinet is ziek – het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding |
| Tekst: Marthe van Bronkhorst | Beeld: Jasmijn ter Stege | Leestijd: 5 minuten |
|
| Marthe van Bronkhorst stelt dat het kabinet likkebaardend zou moeten trappelen om vernieuwende ideeën te presenteren, maar komt van een koude kermis thuis. |
|
Essay: Exteriors, Annie Ernaux and Photography |
| Tekst: Jorne Vriens | Beeld: Hiro | Leestijd: 5 tot 7 minuten |
|
| |
| Steun Hard//hoofd en verzamel kunst. |
|
Onze kunstverzamelaars zorgen dat wij onze makers een vrije ruimte kunnen blijven bieden en hen optimaal kunnen ondersteunen. Als dank ontvangen zij gesigneerde kunstwerken van talentvolle kunstenaars. Eerdere kunstwerken waren van Jan Hoek, Nastia Cistakova, Raquel van Haver en Fenna Schilling.
Doe ook mee en steun nieuwe stemmen. Zeker in deze tijd. |
|
|
|
