Lieve lezer,

Ik woonde tot voor kort vredig in de Brusselse gemeente Molenbeek en was trots om Molenbeekois te zijn. Ik ben vertrokken omdat ‘s nachts op weg naar huis van een festival mijn vriend en ik op straat aangevallen werden door een groep jongens die mijn vriend een klap gaven en ons vervolgens genadeloos probeerden dood te rijden met behulp van een ronkende Peugeot incluis open achterdeur voor een vermoedelijke poging tot ontvoering, uiteraard al joelend en homofobe leuzen spuiend. Ik ben nog steeds op adem aan het komen. Volgens de politieagent die onze verklaringen opnam is het “dweilen met de kraan open” in Molenbeek. Ze waren stomverbaasd dat ik ‘s nachts over de straat naar mijn huis toe zou wandelen. Dat ik dat durfde. Ik voelde mijn gekozen thuis uit mijn handen glippen.

Inmiddels ben ik veilig terug in Amsterdam, daar waar de zon altijd op mijn bolletje schijnt, niemand me aanstaart alsof ik een felroze stuk stront ben en er nog nooit een klodder spuug in mijn richting is getuft. Grapje, natuurlijk. De dreiging hangt nog immer boven mijn hoofd als een donderende wolk vol zwaarden van Damocles, maar voelt helaas wat minder acuut in mijn huisje in een straat vol toeterende Tesla’s en glimlachende bakfietsen. Uiteraard is mijn minieme gevoel van veiligheid hier een diep problematische, kaleidoscopische illusie die ik dan ook naarstig onder de loep neem zodra mijn handen stoppen met trillen.

Al dat warrige denken is daarnaast niet bevorderlijk voor mijn gemoedsrust. Ik verlang naar hersenloosheid. Was ik maar een steen of een bloem, etc. Het lijkt bijna onmogelijk om mijn emoties onder controle te krijgen. Hoe dan ook. Ik wens iedereen een hele fijne Pride-maand!

Rijk Kistemaker
redacteur