Mijn intense Midweek Update (bekijk het hier als je het nog niet gezien hebt) heeft veel mensen geraakt en het raakt mij ook als ik de reacties zie.
Een reactie wil ik met jullie delen, want die kwam echt bij me binnen. En ik zal er de komende dagen nog veel over nadenken:
'Begin jaren 90... Mijn mooie zus was gezond en in de bloei van haar leven. Toen kreeg ze voor baan in het Midden-Oosten een hiv-test (ja, wat voor test?). Ze belde mijn moeder en mij in paniek op dat ze positief getest was op hiv. Ze had nul lichamelijke klachten.
Ze kwam terug naar Nederland en had onder andere afspraken in het AMC. Ze was bang dat als ze geen medicijnen zou nemen ze van die donkere vlekken zou krijgen en haar werd verteld dat als ze met medicijnen instemde, ze die vlekken niet zou krijgen en zeker nog 2 jaar zou leven. In die 2 jaren zou er misschien een nieuw medicijn 'ontdekt' worden, vertelde de arts haar. Maar zo niet waren de 2 jaren de laatste levensjaren.
Mijn moeder en ik hadden een onderbuik-gevoel en vroegen haar alsjeblieft niet aan medicatie te beginnen. Want ze was gezond, had geen klachten! Maar ze was bang en 'koos ' voor de medicijnen.
Vanaf het nemen van de medicijnen kreeg ze onder andere schimmelinfecties in de mond en lichamelijk werd ze zwakker en dunner. Ze kreeg na ongeveer 2 jaar een tumor, genaamd non-hodgkin, 1x chemotherapie die niet aansloeg en op 26-jarige leeftijd, in 1993, stierf ze in mijn armen.
Alle jaren (en nu nog) was dit een geheim voor iedereen. Ze was voor de buitenwereld gestorven aan kanker. Mijn zus was zo bang om mensen te besmetten en als paria te worden behandeld. Haar laatste levensjaren keek ze in de spiegel naar een mooie vrouw die een enge, vieze, dodelijke ziekte had. Haar lach en humor bleven, maar ze heeft zo geleden.
In de jaren daarna kwamen er wel eens puzzelstukjes tevoorschijn over deze periode en de rol van Fauci... Maar toen ik het boek van Robert F. Kennedy jr. las heb ik zoooo hard gehuild. Wat ik altijd al dacht en voelde, was de waarheid. Ik dacht; Fauci heeft mijn zus vermoord.
Bedankt Robert, dat jij soms ook met heel veel passie die periode naar boven haalt.
Misschien heb ik mijn verhaal eerder aan je geschreven, maar moest het toch weer doen.'
Wauw. Wat een wereld leven we toch in en hoe belangrijk is het toch niet om echte informatie en verhalen en kritisch denken naar buiten te kunnen brengen. En dat is de taak die ik op me genomen heb.
Steun me alsjeblieft en hou ons in de lucht. Alleen met jullie financiële steun kan ik doorgaan met wat ik vijf jaar geleden gestart ben. Kijk hier hoe je me kunt helpen.
