Ik ben normaal erg terughoudend om kritiek te leveren op organisaties in het verzet, toch denk ik dat we bij de les moeten blijven. Orde op zaken stel je door daden, niet door je eigen organisatie onder druk te zetten. Er is ook duidelijk een crisis in zingeving en richting aan de hand, alsof we in een vacuüm zitten waarbij het juiste onderwerp niet gevonden wordt.
Voor mij is dat juiste onderwerp kristalhelder: nu C19 op z’n retour is (maar nog niet verdwenen) moeten we verder gaan met het ontmantelen van de coup. CO2, stikstof, waterschaarste, migratie, het zijn allemaal nieuwe of voortdurende pogingen om het volk te knechten in de naam van Agenda 2030. Als C19 niet volledig ontmanteld wordt, zal het regime gewoon verder gaan, want de leugens werken goed genoeg.
Daar zit hem bij veel organisaties de pijn. Verzet tegen vrijheidsbeperking op basis van een oplichtingsverhaal, dat voor iedereen voelbaar was, is één ding, maar het opnemen tegen een enorme criminele organisatie is een ander. Het kleur bekennen en toegeven dat het oude normaal er nog lang niet is en we de facto in bezet gebied leven, waar ons bezit, onze rechten en onze manier van leven bijna volledig afhankelijk zijn van de grillen van een meedogenloze machine, waarbij de vraag niet is óf, maar wannéér de volgende aanval plaats vindt is moeilijk te verkroppen.
Toch is het essentieel om juist nu te blijven hameren op de flagrante mensenrechtenschendingen die we de laatste jaren hebben meegemaakt. Ik wil ook helemaal niet terug naar normaal als dat betekent dat ik moet vergeten wat er is gebeurd en moet accepteren dat de daders vrij rondlopen en geen verantwoording hoeven af te leggen voor de talloze misdrijven.
Dit gezegd hebbende geloof ik nog steeds even sterk in liefde en waarheid. Het hoeft niet harder, er is geen geweld nodig, sterker nog, dat zou onze zaak schaden. Maar wel aandacht, gesprekken, vragen, menselijkheid en ook geduld, hoe gek dat ook mag klinken. Het grote merendeel van de ‘daders’ is ook slachtoffer en heeft een dubbel leed te verwerken. Daar is hulp bij nodig, waarbij kaders stellen en kritisch bevragen natuurlijk onontbeerlijk zijn, maar ook liefde, begrip en empathie. Ga eens het gesprek aan met die collega of dat familielid die tijdens C19 alle wappies wilde opsluiten of voor verplichte vaccinatie was. Hoe staan ze er nu in? Hoe gaat het met ze? Hebben ze je gemist? Is er een andere kijk gekomen na een paar jaar?
Juist in de persoonlijke sfeer kunnen wij het verschil maken; je hoeft niemand te overtuigen van jouw wereldbeeld, aandacht is genoeg.