Lieve lezer,

Begin november bespraken we het thema van dit herfstnummer van het Hard//hoofd magazine tijdens een redactievergadering. Allerlei thema’s kwamen voorbij, sommige luchtig, andere multi-interpretabel, meer stelling-nemend of confronterend. Ik geloof dat ‘Kutland’ al wel genoemd werd, half grappend. Wel erg op het randje, vonden we, en we spuiden verder.

Op 22 november veranderde alles. Er is genoeg geschreven over de kloof tussen de mensen die opgelucht en de mensen die diep geschokt waren door de verkiezingsuitslag. Feit is dat ‘Kutland’ een deel van de redactie als thema ineens als strijdlustige muziek in de oren klonk. Als uitgever bleef ik wat huiverig, en sommige redactieleden met mij. Bij Hard//hoofd bevragen en bekritiseren we uit liefde en niet (alleen) uit woede, toch?

Zoals de beste oplossingen, kwam ook deze onverwachts. Per ongeluk zelfs, als grapje, toen de vergadering al was afgesloten en we op het punt stonden om te gaan. We hadden onze jas al aan: ‘Het is een kutland, maar wel een lief kutland.’ Opengesperde ogen. Een voorzichtige glimlach. Een trage knik. Lief kutland. Een liefdevolle blik op een land waar we van alles op hebben aan te merken. Een aanhef, een aanklacht. ‘Lief kutland,’

Lief. Het meisje dat vanochtend bij het meertje, manoeuvrerend met een supboard, aan haar vader vroeg: ‘Zullen we hem samen dragen? Hij is best zwaar!’
Kut. Dat haar vader zich, om zijn masculiniteit te bevestigen, genoodzaakt voelde om met zware stem te zeggen: ‘Nee hoor, ik draag hem wel alleen, helemaal niet zwaar.’

Lief. Mijn onderbuurvrouw die de deur open doet als ze me aan ziet komen fietsen en me een afwateringsslang in de hand duwt, omdat ze er nu een extra heeft en ze zich herinnerde dat we die van haar geleend hadden tijdens onze verhuizing, 11 maanden geleden.
Kut. Het feit dat ze is wegbezuinigd als gastvrouw bij een verzorgingstehuis en nu thuis zit.

Lief. Alle buren die deze warme zomer zullen zorgen voor de huisdieren wier baasjes op vakantie zijn.
Kut. De ‘blauwe zwaan’ die passagiers – zonder belasting voor brandstof te betalen – naar zonnigere plekken vliegt en bosbranden met zich meebrengt.

Kut. Mijn vriendin die in een sector met een gierend personeelstekort toch niet aan de bak komt. ‘Er is een leven voordat ik mijn hoofddoek opdeed, en een leven daarna.’ Daar is niets liefs aan.

Lief. Dat onze hoofdredacteur me voorstelde aan Eke Krijnen omdat hij wel een briefwisseling over onze ervaringen als queer moeder en regenboogkind voor zich zag voor dit magazine.
Lief. Dat Eke mijn brieven zo open en teder beantwoordde.

Kut. Dat ik, in de trein met een kennis die ik hoog had zitten, werd herinnerd aan waarom deze briefwisseling geschreven moest worden, doordat hij met zoveel woorden zei dat queer gezinnen afwijken van de norm en daarom verplicht zijn om impertinente vragen te beantwoorden.

Lief. Alle makers van dit magazine die met zoveel kwetsbaarheid hun gedachten, gevoelens en verhalen op papier zetten, in woord en beeld.
Lief. De redactieleden en eindredacteuren die meelezen, bevragen en poëtisch becommentariëren.
Lief. Onze 1.750 kunstverzamelaars, die het grote avontuur dat Hard//hoofd is gezamenlijk dragen en laten floreren.
Lief. Onze 1.973 abonnees (bíjna 2.000!), die genoeg vertrouwen hebben in een stel gepassioneerde kunstenaars om een blad met de duizelingwekkende titel ‘Lief kutland’ te bestellen.
Lief. Jij, nieuwsbrieflezer, die wekelijks meeleest en meeleeft.

Lieve groet,
Lisanne
Uitgever

PS 28 juli komt nu héél dichtbij. We drukken alleen de magazines die voor die datum besteld zijn, dus meld je vandaag nog aanals trouwe lezer. ‘Lief kutland’ wacht op je!