Als je op een mooie, zonnige dag aandachtig en lang genoeg naar de wolken kijkt;
als je heel goed en ver genoeg tuurt dan kan je het zien: een prieeltje met daarin 2 wolkwoners.
Een derde wolkwoner zit erbij en kijkt ernaar. Verdrietig, een beetje boos ook. En jaloers.
Hij wil graag meedoen. Maar hij kan niet zingen.
Met een sluwe list maakt hij een einde aan het samenspel: Hij toont de zangeres in spiegels hoe mooi haar haren gloeien als ze zingt. Ze is verrukt en krijgt er geen genoeg van. Ze wil steeds meer, steeds hoger en steeds luider. Hoe intenser de muziek wordt, hoe groter haar licht.
Tot plots…
Een enorme klank.
Een flits.
En dan niets meer.
Geen zangeres meer.
Geen muziek.
Het wordt stil. Te stil.
Zal de jaloerse wolkwoner zijn blunder kunnen herstellen?
Deze Romeinse mythe en één van de metamorfosen van Ovidius, inspireerde barokcomponist G.F. Händel en librettist W. Congreve tot de opera Semele, eentje van wel langer dan drie uur.
Operabewerker Tom Goossens ontleedt de opera tot de essentie. Zoals typerend voor de praktijk van zijn DESCHONECOMPANIE, haalt hij het werk uit elkaar en houdt de voornaamste elementen over die de inhoud genereren en het genre opera typeren. Met die elementen bouwt hij een nieuwe voorstelling op voor kleuters. Jupi wordt een prikkelend verhaal over samenspelen en alleen zijn, over kunnen en gunnen, over licht en muziek.Het stuk wordt tijdens de Gentse Feesten voor de eerste maal gespeeld in Bij' De Vieze Gasten als try-out.
