Beste lezer,

Vandaag schreven Lodewijk Asscher, Mark Elchardus, Han Entzinger, René Cuperus en Cyrille Fijnaut het volgende opiniestuk in De Volkskrant.

Valse keuzes en solidariteit in het vluchtelingendebat Bommen. Schoten. In puin geschoten steden. Op iedere honderd wereldbewoners is er één op de vlucht. 65 miljoen mensen wereldwijd. En voorlopig worden dat er niet minder. Hoe gaan wij om met deze medemensen? Als Nederland, maar ook als Europa? Als wereld. Pakken we de grondoorzaken van hun ellende aan? Zou het niet mooi zijn als vluchtelingenkampen, ondanks hun treurige noodzaak, ook plaatsen zijn waar een menswaardig bestaan mogelijk is? De realiteit is nu anders. Het leven in een vluchtelingenkamp is vaak erbarmelijk. Er is te weinig te eten, geen onderwijs en ondermaatse medische hulp. VN Vluchtelingenorganisatie UNHCR zit structureel verlegen om geld. Ik snap wel dat mensen na twee jaar in zo’n situatie een mensensmokkelaar betalen en in een gammel bootje de zee oversteken. Op naar het perspectiefrijke Europa. Op dit punt ging het deze week in de formatie ook mis. Beide kampen willen hun eigen stokpaardjes niet loslaten. Rechts miskent dat mensen vluchten vanwege  vervolging en conflicten. Alsof vluchtelingen al die bommen hebben verzonnen. Tegelijk wil de VVD bezuinigen op ontwikkelingssamenwerking en trekt te weinig uit voor betere kwaliteit van de bescherming in de buurlanden. GroenLinks en SP willen niet bijdragen aan vredesmissies. En links blijft volhouden dat er geen enkele regie kan te zijn over de vluchtelingenstroom. Alsof ongecontroleerde migratie een onvermijdelijke uitkomst is van onze humanitaire verplichtingen. Dat is een onbegaanbare weg. In Zweden zag de regering - nota bene bestaande uit sociaaldemocraten en Groenen - na een jaar de gevolgen van deze keuze en gooide het roer om. Bij solidariteit horen duidelijke grenzen. We hebben een nieuwe aanpak nodig.