| Lieve lezer,
Zoals altijd als ik iets denk te mankeren, vind ik het heerlijk om te symptomen te googelen. Dus typte ik laatst ‘post-covid socially awkward’ in de zoekbalk.
Ik vond mezelf altijd iemand die communicatief prima kon navigeren in ongemakkelijke, spannende, of soms zelfs enigszins onveilige momenten. Niet omdat ik het meest extraverte type op aarde ben, maar omdat mijn nieuwsgierigheid, verbindingszucht en behoeven van duidelijkheid het altijd van mijn verlegenheid hebben gewonnen. Zo kroop ik als klein meisje vaak achter mijn moeders been vandaan om een volstrekt vreemd iemand te vragen: ‘hoe heet jij?’, en vond ik mijn smalltalk-skills altijd uitermate nuttig.
Maar nu is alles anders. Na twee jaar waarin ik vooral in met mijn eigen kring aan vertrouwde mensen heb gelummeld, stuntel ik me nu grotendeels door sociale interacties heen. Om me daarna op de fiets af te vragen: vinden ze me allemaal maar een raar wicht?
Neem bijvoorbeeld de Hard//hoofd schrijfworkshop, waarin ik nog voordat we waren begonnen een compliment maakte aan een medecursist, die daar op zeer sarcastische toon op antwoordde. Misschien kwam de zin niet goed mijn mond uit, of kunnen wij millennials gewoon echt niet tegen niet-ironische, directe aardigheid. Pre-covid had ik mezelf waarschijnlijk nog uitgelegd voor de lieve vrede. Nu besloot ik mezelf nog meer vermoeiend sarcasme te besparen en kondigde ik aan dat ik weg moest. Ik signaleerde nog net de verbaasde gezichten, voordat ik opgelucht de kring uit liep.
Of dan het feestje, waarin ik na een gezellig gesprek met iemand zijn naam vroeg en plechtig zijn hand schudde. Een beetje rare, formele actie waar we allebei om moesten lachen. Dat terwijl ik vroeger zonder problemen smooth mijn interacties af wist te ronden, in de categorie ‘ik ga nog even wat drinken inschenken’.
Ach, nu ik het zo opschrijf sta ik wel achter deze ruwe, ietwat onaangepaste versie van mezelf. Heel gemakkelijk nieuwe vrienden maken gaat iets moeizamer dan toen ik nog een sociaal-wenselijker type was. Maar is het leven niet veel fijner als je gewoon de kamer uitloopt als je geen zin hebt in een vervelende vibe? Of als je (samen) hartelijk kan lachen om je eigen stuntelen?
Mocht je dit alles herkennen, probeer dan voortaan een beetje te genieten van je nieuwe sociale onvermogen. Of stuur me een e-mail, dan doen we samen een kop koffie onder het genot van een awkward gesprek.
Ongemakkelijke warme groetjes,
Aisha Mansaray
Redacteur | 
