Beste Do, 'Velen kunnen betogen, weinigen een gesprek voeren.' Een uitspraak die niet van mijzelf is, maar van de Amerikaanse filosoof Alcott (1799-1888). En ik werd eraan herinnerd toen ik terugdacht aan gesprekken hier in mijn praktijk. Om jezelf leren op orde te brengen over iets waar je nog niet goed raad mee weet, kunnen we grijpen naar strijd. In gesprekken wordt het dan elkaar overrulen met standpunten en de sfeer wordt er over het algemeen niet beter op. Dat kan anders, en daarover gaat dit artikel. Vriendelijke groet, Hilda Lemaire Artikel: Praten in plaats van betogen | Erik* baalt van zijn broers. Ze verwijten hem dat hij in de slachtofferrol blijft hangen rond het verlies van hun vader toen ze jong waren. "Houd er eens een keer over op, joh, en ga leven, kijk wat je wél hebt! Ma heeft dat helemaal niet zo bedoeld en pa al helemaal niet." Erik wordt er woest van en onzeker. En zo klopt hij bij mij aan. "Op jouw site staat dat het echt niet gek is dat je hier last van kan hebben, toch? Mijn broers, die zouden eens naar jou toe moeten” voegt hij er mopperend aan toe. Erik stopt veel energie in het contact met zijn broers, wil zo graag begrepen en erkend worden. Zijn eigenwaarde hangt erg af van hoe zijn broers hem zien. Te veel, en je wordt er geen steviger mens van als je je welbevinden zo laat afhangen van die ander. *Situaties komen overeen met mijn praktijk, maar namen en concrete ervaringen vanzelfsprekend nooit. “Hoe kunnen ze dat nou zeggen, ze snappen me ook helemaal niet. En altijd mij maar weer wegzetten als de verongelijkte. Nooit willen zij het eens hebben over pa en ma. Zeg nou zelf, dat is toch ook niet oké?” Een boze en vragende blik naar mij. “Ik denk dat ik wel iets kan begrijpen van je broers en daar wil ik wel wat over uitleggen” zeg ik. Erik gaat rechtop zitten, zijn blik wordt er niet zachter op. “Maar eerst wil ik meer van jou horen, wat jij nog weet van toen je vader overleed.” Dit is verwarrend, Erik is gewend aan strijd en veerde als het ware op toen ik vertelde dat ik zijn broers wel begreep. ‘Kom maar op, dan zullen we eens zien.’ De oprechtheid van mijn belangstelling maakt iets anders los. Hij begint met snel een paar details en dat was het dan. Zo is hij het gewend. En nu doen we het anders, komen verhalen over toen los en komt er rust. “Wat wilde je nou vertellen over mijn broers” vraagt hij tegen het eind van ons gesprek. Voor iedereen is een vader en moeder óók echt iemand anders geweest. Je hebt immers verschillende karakters, leeftijden, en posities in het gezin. Die bepalen je beleven van je ouders. Zo kan het jongste kind de zwaarmoedigheid van moeder helemaal niet zo beleefd hebben, was ze tegen haar jongste zoon ook anders dan tegen de oudste, haar eerste kind. Of misschien pikte die jongste wel allemaal signalen op die hij, zo klein als hij was, echt nog niet kon duiden en werd daar eigenlijk heel onzeker van. Dat was het geval bij Erik. Hij zag veel te veel en snapte er niks van. Dat is eng en daarin zoekt hij nu zelfstandiger een weg, ZIJN weg en niet de weg van zijn broers. Dat kan goed, en zelfs de verstandhouding is er beter op geworden. Elkaar in deze een beetje met rust laten, de ruimte gunnen, en jezelf een grens stellen. We praten ook over zijn gewenning aan strijd moeten voeren. Praten met elkaar verandert bij Erik al snel in betogen. ‘Het is zoals ik het zie!’ Niet dus. Vragen in plaats van stelling nemen en afhaken. Hoe hebben jullie pa en ma dan beleefd? Welke herinneringen hebben jullie? Kleine anekdotes uitwisselen en het aankunnen dat een ander er heel ander herinneringen aan heeft. Verschillen mogen. Elkaar gaan begrijpen. Begrijpen is iets anders dan het ermee eens zijn. Maar zou je willen begrijpen waarom de ander doet zoals hij doet naar jou? Als daarop je antwoord ja is, dan loont samen praten. Ik wens je een beste dag (na dit betoog ….. ). Vriendelijke groet, Hilda Lemaire PS Boekje SamenLeven blijft in de sale (€ 5,-), klik hier Hilda Lemaire 06 242 13 059 www.doenenlaten.com Ken je anderen voor wie dit artikel interessant kan zijn? Mail hem gerust door, graag zelfs. Copyright © Hilda Lemaire. Alle rechten voorbehouden. Artikelen of delen hieruit mogen elders gepubliceerd worden, maar alleen op o.v.v. het copyright en de naam van de website. Abonneren op de gratis maandelijkse artikelen? Dat kan via www.doenenlaten.com | |