| Beste lezer,
Hoewel ik de monarchie achterhaald vind, duik ik op Koningsdag normaal gesproken het feestgedruis in, al is het maar om de saamhorigheid te vieren. Dit jaar was er geen feest voor de koning, maar aan saamhorigheid zou ik niks tekort moeten komen. Alle bordjes in winkels, alle reclames op tv spelen erop in: samen tegen het virus, samen tegen de vijand, laten we vooral niet vergeten: we doen dit samen.
In de praktijk zie ik juist ook verschillen opduiken tussen mensen: hoewel we het samen doen, wordt onze individualistische inborst zichtbaar. Sommigen zetten geen voet in een treincoupé, anderen trekken er rustig een dagje op uit. Sommigen lopen met mondkapje en handschoenen door de Albert Heijn, anderen vegen hun neus nog eens af aan de hand waarmee ze appels uitkiezen. Niet zelden resulteren deze verschillende standaarden in verwijtende blikken of woorden die mij eerder een gevoel geven van ‘ieder voor zich’, waardoor mijn behoefte aan saamhorigheid alleen maar groeit.
Afgelopen maandag waande ik me de Willem-Alexander van mijn zonnige achtertuin, waar ik me in mijn eentje afvroeg wat we ook alweer samen aan het doen waren. Het lauwe festivalbiertje voelde even heel ver weg en de oranje tompoezen smaakten eerder naar teleurstelling dan naar feestvreugde. Allemaal alleen thuisblijven, dát is de samenwerking die van ons gevraagd wordt. Voor zolang het duurt, zoek ik de saamhorigheid bij Hard//hoofd, waar we kunst, verbeelding en verhalen een plek geven met en voor elkaar.
Veel lees- en kijkplezier,
Eva van den Boogaard
Columnist | 