| De avond dat alles misging Pijn. Een enorme pijnscheut flitste achter mijn ogen. De ruimte om me heen was nagenoeg donker en ik besefte dat ik lag. Op iets hards. De vloer? Het duurde enkele lege seconden voordat flarden van het gevecht weer bij me terugkwamen. De stomp in mijn buik, het happen naar adem, zijn lichaam boven op me, zwaar, drukkend en zweterig. Zijn gezicht vlak bij het mijne en mijn tanden die zich vastklemden in zijn oor tot ik het kraakbeen zijn naam eer aan hoorde doen. Warm vocht dat vervolgens langs mijn gezicht sijpelde, geschreeuw en daarna vuurwerk gevolgd door stilte en duisternis. Mijn adem stokte in mijn keel. Was hij hier ook nog? Ik draaide mijn hoofd, wat meteen een lichtshow aan nieuwe flitsen achter mijn ogen veroorzaakte. Pas nadat ze weggetrokken waren en de misselijkheid die ze veroorzaakten weer afzwakte, lukte het me de omgeving enigszins in me op te nemen. De open schuifpui waardoor het flauwe licht van de patiolamp naar binnen scheen, de vitrage die spookachtig danste op het ritme van de wind én de donkere contouren van zijn lichaam net naast de grote plantenbak! Niet in staat om mezelf te verroeren, lag ik daar, te kijken naar hem, wachtend op een beweging of geluid van zijn kant. Alles was en bleef doodstil. Ik weet niet hoelang het duurde voor ik mezelf eindelijk dwong overeind te komen en te gaan zitten. Ik voelde mijn huid trekken en met een schok zag ik de vieze vegen op mijn armen, benen en gescheurde kleding. Bloed! Van hem of van mij? Een golf van misselijkheid welde opnieuw op en ik haalde een paar keer diep adem. Daarna werkte ik mezelf op handen en knieën en kroop in zijn richting. Bij elke beweging deed mijn beurse lijf zeer en steeds als ik iets dichterbij kwam, stopte ik tussendoor om te luisteren of ik iets hoorde. Niets. Toen ik vlak bij hem was, gleden plotsklaps mijn handen weg en ik smakte op de vloer. Ik krabbelde weer op en keek vol walging naar het rode vocht op mijn handen. Ik veegde ze langs mijn shirt en staarde vervolgens naar het gezicht dat ik zo intens haatte. Bij zijn ogen bleef mijn blik hangen. Die waren opengesperd en staarden me recht aan. Ook zijn mond hing een stukje open. Vanuit de hoek van de kamer, achter de plantenbak, klonk plotseling gejammer en ik keek op. Daar zat ze, poedelnaakt, en net als ik onder het bloed. Haar lange haren hingen langs haar armen en lichaam. Ze wiegde zachtjes van voor naar achter. Ik kroop naar haar toe en fluisterde haar naam, maar ze keek strak langs me heen met een lege blik in haar ogen. Ik stak mijn hand naar haar uit en ze schoot opzij. Ik zag nu de bebloede hamer die naast de plantenbak lag en voelde opnieuw dat mijn maag zich samenkneep. Wat was er in godsnaam gebeurd, had zij...? Een nieuw geluid, achter me nu en ik draaide me om, staarde ademloos naar de gestalte die in de deuropening verscheen. Zes vrienden, verbonden door een groot geheim…
Wie kan Emma nog vertrouwen als de waarheid alles kapot dreigt te maken? Nooit meer alleen won de prijs voor beste Nederlandstalige Thriller 2020 bij Thrillers and More en stond op de shortlist van de Hebban Thrillerprijs 2021.
Het ebook is nu tijdelijk maar 3,99 bij BOL. | 
