☀ Today's Poem: "Beneath the Asphalt" Menno Wigman

The heat was moaning like a dog
and through the tall window sunlight
splashed down on my atlas of the world.
I knew Appelscha and India,
America, New York and Wolvega
and that red dot was Stork.
The world, we learned, was round,
and deep beneath our classroom,
far down, under the lee of day,
New Zealand lay, and night.

That afternoon, at a crossing,
I noticed cracks in the road.
I thought: beneath the asphalt lies the dark
and saw two fishermen peering by a lamp.
The moon shone on an open safe.
A plunderer was burying his loot.
Somewhere a pale butcher floated
out of his shop in his own blood.

What did I know about the tricks of night,
when you were penniless and without friends.
I looked up at the sky – for all I knew
the sun existed just for me,
born in a village time could not destroy,
in the infinity of May.

Onder het asfalt

De hitte kreunde als een hond
en door het hoge venster plensde
zonlicht op mijn Grote Bosatlas.
Ik kende Appelscha en India,
Amerika, New York en Wolvega
en bij die rode stip stond Stork.
De wereld, leerden wij, was rond,
en loodrecht onder onze klas
in de beschutting van de dag
lag Nieuw-Zeeland, was het nacht.

Die middag kwam ik bij een zebrapad
waar ik de barsten in het asfalt las.
Daaronder is het donker, dacht ik,
en zag twee vissers turen bij een lamp.
De maan bescheen een open kluis.
Een plunderaar begroef zijn buit.
Ergens dreef een bleke slager
in zijn bloed de winkel uit.

Wat wist ik van de streken van de nacht
wanneer je zonder geld of vrienden zat?
Ik keek weer op en wist niet beter
of de zon bestond alleen voor mij,
geboren in een onverwoestbaar dorp
in de oneindigheid van mei.