Ketenverantwoordelijkheid wordt steeds belangrijker. Zowel consumenten, de media als de politiek leggen hier steeds meer nadruk op en nagelen bedrijven aan de schandpaal als het misgaat. Inkopers moeten oppassen dat zij geen oorlogen financieren door het inkopen van conflictmineralen uit Congo. Ook bij het importeren van jurkjes uit Bangladesh of Myanmar heerst de vraag of deze kleding onder schijnende omstandigheden, of zelfs door kinderhandjes, is gemaakt. Als een bedrijf ontdekt dat een leverancier zich toch schuldig maakt aan mensenrechtenschendingen, dan wordt de relatie vaak snel beëindigd uit angst voor negatieve krantenkoppen.
Maar is dit wel verantwoordelijk? Eerder stelde de Stichting Onderzoek Multinationale Ondernemingen (SOMO) al tegen InkopersCafe.nl: ‘No cut & run’. Direct de biezen pakken wanneer het moeilijk wordt, is niet de oplossing. Maar hoe hoort het dan wel? Hierover schreef de stichting, dat zich richt op onafhankelijk onderzoek naar de effecten van beleid van multinationals op mens en milieu, de paper: ‘Should I stay or should I go?’.
