Lieve lezer,
Misschien herken je je hierin: een vriend roept een herinnering bij je op en zonder rekening te houden met je gesprekspartner, deel je levendig een traumatisch verhaal. Wanneer je opkijkt, zie je een geschokt gezicht, alsof je jouw vriend pijnigt. Verdedigend ratel je door en probeer je uit te leggen waarom je verhaal belangrijk is. Wat je ook zegt, de gezichtsuitdrukking van je gesprekspartner wordt alleen maar meer geschokt. Zo snel mogelijk zoeken jullie een uitweg; jij voelt je alleen en onbegrepen.
Dit delen zonder consent wordt trauma dumping genoemd. Op websites over psychologische problemen wordt de lezer gewaarschuwd, want praten over je problemen is goed, maar forceer een gesprek niet als je gesprekspartner daar niet aan toe is. Je helpt jezelf en de ander er niet mee. Het advies luidt: kondig aan waarover je het wilt hebben, vraag toestemming en accepteer een nee.
Maar wat doe je als de dominante maatschappelijke opinie ervoor zorgt dat jouw verhaal ongeloofwaardig is? Wat als jouw versie van de werkelijkheid kleinerend wordt weggewuifd en die opinie doordringt in de intieme verhalen die je deelt?
Ik had zo’n verhaal dat niet gehoord mocht worden. Nadat ik was weggestuurd van de toneelschool in Amsterdam omdat ik kritiek had op een leidinggevende, konden veel mensen zich niet voorstellen dat je op een hogeschool goede cijfers kon halen en tóch niet verder mocht studeren. #MeToo onthulde het machtsmisbruik van de artistieke leiding op theaterscholen, en opeens werd mijn verhaal een heldenepos, waarbij ik als negentienjarige het aandurfde om op te staan tegen vieze, vuile, gluiperige machtigen.
Door #MeToo en de verschuiving in de maatschappelijke opinie veranderde de manier waarop ik trauma kon delen. Hoewel de details precies hetzelfde waren, kwamen ze anders over, werd er anders op gereageerd en ontstond er geen trauma dumping-dynamiek. Vaak volgde na een verhaal van mijzelf het verhaal van een ander, bleken velen dezelfde ervaring te hebben, vonden we elkaar in gedeeld trauma en haalden we kracht uit het gevoel dat we er niet alleen voor stonden.
Mijn advies als hoofdredacteur van Hard//hoofd aan schrijvers is: vertel je verhaal alsof je het tegen gelijkgestemden hebt. Ik hou van verhalen waarin de schrijver zich kwetsbaar opstelt en dat kan door zacht en liefdevol te zijn, of de lezer mee te nemen in je woede. Het is de taak voor de hoofdredactie en eindredacteuren om de auteur te erkennen in diens verhaal. Als het goed is, voelt de auteur zich opgetild door het redactieproces en hoewel er één naam onder een verhaal staat, wordt elk stuk gedragen door minstens drie meelezers.
Nog maar een paar dagen kan je Lief kutland bestellen. Het magazine is een ruimte geworden van consent, een plek waar we naar elkaar willen luisteren. Doordat we deze ruimte creëerde doen de schrijvers niet aan trauma dumping. We zoeken steun bij elkaar en vinden die. De nationale politiek en het rechts-extremisme waarmee we te maken hebben is zowel zeer aanwezig als ver weg.
Lieve groet,
Jochum Veenstra
hoofdredacteur |
|
Briefwisseling: Het privilege van lesbisch-zijn |
| Tekst: Ettie Edens | Beeld: Iris ter Horst | Leestijd: 3 minuten |
|
| Een nooit verstuurde brief die door Jochum Veenstra op Hard//Hoofd gepubliceerd werd, begon een eigen leven te krijgen in het hoofd van Ettie, die niet zo goed wist wat ze ervan moest vinden en er toen maar over besloot te schrijven. Het resultaat is een niet-verstuurde brief die ze toch besloot op te sturen. |
|
Fictie & Poëzie: Niet aan denken |
| Tekst: Aafke van Pelt | Beeld: Madelief van der Peijl | Leestijd: 5 tot 7 minuten |
|
| Aan de feesttafel wordt over koetjes en kalfjes gepraat, worden er liedjes op de gitaar gespeeld en likt de hond de laatste etensresten van je vingers. Aafke van Pelt zoekt het contrast op tussen de banaliteit van die situatie en de ernst van de huidige staat van de wereld, wat leidt tot prachtige poëtische stukken. |
|
| Hard//hoofd zoekt vóór 28 juli
2.000 trouwe lezers! |
|
Hard//hoofd verschijnt weer op papier! In het ruim 120 pagina’s tellende ‘Lief kutland’ klinken de begintonen van waaruit vrije utopieën werkelijkheid worden, of waarmee we ongelimiteerd verdriet en woede botvieren op alles wat er misgaat. Fantaseer je met ons mee? Al 1.800 lezers sloten zich aan, maar om een nog groter podium te kunnen bieden aan onze makers zijn we op zoek naar 2.000 trouwe lezers! Hard//hoofd is het onafhankelijke literaire magazine met de meeste abonnees! Ontdek, net als 1.800 anderen, ook de stemmen die de toekomst van het literaire veld gaan bepalen.
Schrijf je vóór 28 juli in als abonnee voor slechts €2,50 per maand en ontvang ‘Lief kutland’ in september op de mat. Veel leesplezier!
We drukken alleen de magazines die besteld worden, daarom is het helaas niet mogelijk om losse of oude nummers na te bestellen. |
|
| Steun Hard//hoofd en verzamel kunst. |
|
Hard//hoofd biedt ruimte aan nieuwe stemmen. Op Hard//hoofd vinden zij een plek voor experiment, vertrouwen en kwetsbaarheid. Een plek om elkaar te steunen en zich open te stellen binnen de veilige ruimte van ons medium. In deze tijd is zo'n vrije ruimte harder nodig dan ooit.
Om deze ruimte te behouden is ook jouw steun essentieel. We maken Hard//hoofd samen met alle mensen die het belangrijk vinden dat een vrije ruimte voor experiment en ontplooiing bestaat. Zet je wanhoop om in daadkracht en sluit je aan! |
|
|
Onze kunstverzamelaars zorgen dat wij onze makers een vrije ruimte kunnen blijven bieden en hen optimaal kunnen ondersteunen. Als dank ontvangen zij gesigneerde kunstwerken van talentvolle kunstenaars. Eerdere kunstwerken waren van Jan Hoek, Nastia Cistakova, Raquel van Haver en Fenna Schilling.
Doe ook mee en steun nieuwe stemmen. Zeker in deze tijd. |
|
|
|
