Maar wat doen we dan nu om de tijd door te komen? Onze hond heeft de tijd van zijn leven; lange wandelingen, veel aandacht en continu mensen om zich heen, omdat twee van onze dochters ook van ons huis uit werken. Toen ik op een dag op een bankje ging zitten, tussen de uitgestrekte landerijen, zag ik in de verte een ree. Een wandelaar, kennelijk niet uit onze regio, zag het ree ook en was er zichtbaar opgewonden door, kennelijk geen alledaags gezicht voor hem.
‘Een ree, er staat daar een ree!’ zei de man ‘Die zie je hier dagelijks, meneer.’ zei ik, enigszins geamuseerd door zijn opwinding Hij kwam even naast me zitten op het bankje aan het Domineespad, de juiste afstand in acht nemend. ‘Ik kom hier voor het eerst.’ legde de man uit ‘Waar komt u dan vandaan?’ vroeg ik ‘Amsterdam’ was zijn antwoord ‘Dat is toch niet zo ver weg’ merkte ik op ‘Heel dichtbij en toch ver weg’ antwoordde hij. |