| Liefste lezer,
Enkele maanden geleden hoopte ik deze zomer terug te keren naar mijn vader en grootvader die in Sint-Petersburg wonen, maar momenteel is dit nog niet gelukt. Het contact met hen verloopt al maandenlang telefonisch, we weten niet wanneer we elkaar gaan terugzien. Op sommige dagen geeft het mij enorm veel verdriet, en ik ben er zeker van dat ik niet de enige ben die familieleden of vrienden moet missen in tijden van een globale gezondheidscrisis. Je herkent misschien wel dat gevoel van heimwee en verdriet naar een vertrouwde omgeving waar je normaal gezien jaarlijks naar terugkeert; een plek waar je even zou ontsnappen aan alles.
Elke dag treuren helpt niet, want het doet immers pijn om te denken dat ik ze niet snel terugzie. Ik besloot daarom een manier te vinden om de afstand tussen mij en mijn familie te verkleinen. Toen mijn grootmoeder vorige zomer plotseling aan een hersenbloeding stierf, durfde ik niet aanwezig te zijn op haar begrafenisceremonie. Het was hartverscheurend, maar door de afstand bleven mijn herinneringen aan haar ook juist heel levendig, en dit bleek een redding te zijn om het gemis een plaats te geven. Ondertussen leef ik al een jaar met de gedachte dat ze nog steeds dromerig aan haar keukentafel zit, wachtend op mij.
Soms helpt het om een groot verbeeldingsvermogen te hebben. Zo kan ik me situaties inbeelden met de personen die ik niet direct kan vastgrijpen; of met hen die de wereld al een tijdje geleden hebben verlaten.
Dit idee pas ik momenteel toe, ik probeer me op de meest treurige momenten verschillende situaties in te beelden, zoals een wederzien of een omhelzing. Mij helpt dit om het gemis een plaats te geven in deze onzekere tijden, hopelijk helpt het jullie ook.
Liefs,
Stefanie Gordin
Redacteur
| 