We zijn alweer bij de laatste week
van het festival...

Maar, niet getreurd, dit staat er nog
op het programma:

 

Vier gloednieuwe duetten uit vier verschillende landen in één voorstelling. Mixed Doubles is te bewonderen in Korzo theater! Let op: op 7 februari speelt het stuk Cornered van Faizah Grootens in plaats van Momentum.

Skanes Dansteater | Fine Lines
Een ontmoeting die licht werpt op de fijne lijntjes tussen ons, die ons herinneren aan onze verschillen, onze grenzen, de contouren van onze intenties. Maar wat brengt ons dichter bij elkaar? Wat willen we in elkaar vieren? Op het podium, twee vrouwen. Zo delicaat, zo krachtig.

Onassis Cultural Centre | Re-call
Wat voor soort identiteit dragen bewegende lichamen? In het werk Re-call richt choreografe Venetsiana Kalampaliki zich op de identiteit van het lichaam en op hoe het wordt gevormd door zowel het verleden als door elk moment in het heden.

Oriente Occidente | Feeling good
Een cirkel, een vierkant en, in het midden, een emblematische figuur van een man. Verwijzingen naar de Vitruvian Man zijn duidelijk en zichtbaar en dit kan leiden tot kritiek en controverse, maar als we niet stilstaan bij het beeld zelf en wat het oog kan waarnemen, maar simpelweg bij de poëzie en betekenis ervan, vinden we het verlangen naar een lichaam dat verbinding ervaart met zichzelf en zijn omgeving, zowel op rationeel als op emotioneel niveau.

HDF & Sally Dansgezelschap Maastricht | Momentum (6 & 8 februari)
In Momentum duiken twee dansers in hun moment van ontmoeting, op de muziek van Henryck Gorecki. In dit intieme duet zijn beide dansers instrumenteel voor het verloop en de dynamiek van de dans. Ze staan volledig open voor elkaar, begeleiden en volgen elkaar en vullen elkaar feilloos aan in hun fysieke aanwezigheid. Emotie, genegenheid en energie smelten in één oogwenk samen. Eén moment.

Faizah Grootens | Cornered (7 februari)
“Cornered” is een fysieke ervaring bestaande uit twee elkaar ontmoetende lichamen binnen de ruimte en binnen zichzelf. Wanneer deze twee lichamen elkaar ontmoeten zijn er momenten van hoge intensiteit en van momenten zonder geladenheid, terwijl er ondertussen toch een synthese wordt bereikt.
 

“Hoe kun je dansen zonder ogen? Het evenwicht, het vermogen om je te verplaatsen, het voorkomen dat je tegen mensen en dingen aan botst: ze zijn afhankelijk van visuele informatie. Choreograaf Stephen Shropshire blinddoekt danseres Lea Giammatei voor de volledige duur van de voorstelling. Dat is spannend om naar te kijken, want de kapel is klein en meermaals loopt, draait en sleept ze bijna tegen haar toeschouwers aan. Het roept ook vragen op. Waar staat die blindheid voor? Zijn wij het die zij verbeeldt; blind voor een gidsende hand, erop gebeten zelf onze weg te kiezen en dus onze eigen fouten te maken? Of laat ze zien hoe je zonder alles te kunnen overzien, toch je eigen weg kunt vinden, door je te concentreren op wat je wel kunt: luisteren, tasten?”

- Theaterkrant over Want is the Wick

Copyright © 2020 Holland Dance,
All rights reserved.

U kunt u Afmelden voor deze nieuwsbrief 
of uw gegevens aanpassen.