Lieve lezer,
Het grootste gedeelte van mijn puberteit ben ik met gebalde vuisten over straat gegaan. Dat was niet omdat ik in een gevaarlijke buurt woonde of zo’n gefrustreerde tiener was, maar omdat ik wilde voorkomen dat iemand zou zien hoe klein mijn handen zijn, hoe kort mijn vingers en ongebruikelijk smal mijn nagels, en dat mijn ring- en wijsvinger praktisch even lang zijn. Het was een periode waarin ik elke vierkante centimeter van mijn lichaam nauwkeurig in kaart heb gebracht, omdat ik wist dat het me iets probeerde te vertellen wat ik niet verstond en bang was dat anderen het eerder zouden verstaan dan ik.
Het hebben van een lichaam betekent rondlopen in een bundeling van verhoudingen: tot anderen, tot onszelf, tot de verhalen die over ons worden verteld en de verhalen die we uitkiezen om te geloven en door te vertellen. Wie lang genoeg door anderen wordt bekeken, gaat zichzelf uiteindelijk door hun ogen zien. Het betreden van een publiek domein betekent altijd het afwerpen van je eigen neutraliteit en het voldoen aan regels die je niet zelf hebt geschreven.
Dat laatste geldt zeker in een polariserend medialandschap. Onze opiniecultuur verdraagt geen vacuüm: zwijgen wordt niet getolereerd en het innemen van een standpunt is de norm. Wie zich in een gesprek afzijdig wil houden of ruimte wil maken voor de stem van anderen, dreigt hun bestaansrecht te verliezen, dus roepen we maar door.
Een vraag die een van mijn lieve collega’s bij vrijwel elke vergadering stelt is hoe Hard//hoofd zich moet verhouden tot de wereld om ons heen. Waar spreken we ons tegen uit, waar maken we ons hard voor, en vooral: wanneer kiezen we ervoor te zwijgen? Het zijn terechte vragen, maar ook moeilijke, waarvan het antwoord elke dag opnieuw moet worden gevonden.
Inmiddels is Hard//hoofd bijna even oud als ik toen ik voor het eerst met gekrulde vingers de school in liep, en ik ben verguld van trots om te zien dat ons tijdschrift zich veel minder aantrekt van wat de wereld vindt dan ik destijds. Ja: Hard//hoofd is kwetsbaar, maar het verontschuldigt zich niet. Hard//hoofd balt de vuist, maar nooit uit schaamte.
Veel trots,
Mat Hoogenboom
Adjunct-hoofdredacteur Actueel |
|
| Onze redacteuren bezochten de magisch-poëtische film Manta Ray en werden gegrepen door de manier waarop een eenvoudig verhaal een enorm humanitair drama kan vastleggen. |
|
| Tip: Geef het voordeel van de twijfel |
|
| Een man in pak die vraagt om geld voor de trein? Else Boer geeft het. En ook als ze bedrogen uitkomt rekent ze zichzelf een rijker mens. Een tip voor ingecalculeerde naïviteit. |
|
| Hard//talk: Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed |
|
| We hebben positieve discriminatie nodig om werkvloeren diverser te maken, betoogt Gatool Katawazi. |
|
| Re: Echte inclusiviteit is nog ver weg |
|
| In het huidige debat over de inclusiviteitin de culturele sector hoort Gerben Willers goede geluiden, maar het gaat wat hem betreft nog niet ver genoeg. 'Ik ben het er niet mee eens dat het probleem van diversiteit in de culturele sector enkel cultureel-etnisch geduid wordt.' |
|
| Alles vijf sterren: Geen douche, geen geloof, geen adem |
|
| Het is vrijdag en daarom heeft de redactie tips: eilanden, series en voorstellingen. Soms schuilt het wonder juist in de afwezigheid van dingen. |
|
| Steun Hard//hoofd en verzamel kunst |
|
Hard//hoofd gelooft dat jonge makers iets te zeggen hebben en het verdienen om gehoord te worden. We staan onvoorwaardelijk voor inhoud, radicale kwetsbaarheid en experiment en we vechten voor de vrijheid om te maken wat wij willen. Dat kost geld.
Met jouw hulp kan Hard//hoofd bestaan. |
|
|
|
