Beste partijvrienden,
Afgelopen zaterdag tijdens ons partijcongres
werd ik geraakt door de woorden van Mark de Boer. Misschien kent u hem.
Mark is voorganger van een kleine gemeente in Almere. Hij heeft zich
jarenlang met hart en ziel vrijwillig ingezet als bestuurslid van de
ChristenUnie.
Hij vertelde over een ontmoeting in
Noord-Irak. Kort nadat IS verslagen was, bezocht hij dat gebied. De
rookpluimen van kapot geschoten olieleidingen kringelden nog in de verte.
Jonge mensen runden een traumacentrum voor mensen die beschadigd waren door
dat bewind van dood en verderf. Mark vertelde hoe zij hun deuren openden,
zichzelf gaven en daar in die gebrokenheid iets goeds probeerden te
doen.
Met dit verhaal spoorde Mark ons aan om te
werken aan diepe vrede, aan shalom. Te werken aan herstel van wat gebroken
is. Te werken aan een wereld die heel is.
Ik denk aan al die mensen die dat doen. De
vrijwilligers van het Leger des Heils die dagelijks omzien naar mensen in
nood. Ik denk aan lokale ChristenUnie-afdelingen die knokken voor mensen
met schulden. Ik denk aan de groep vrijwilligers die reist naar Oekraïne om
daar letterlijk te werken aan herstel.
Ook voor ons, voor mij, klinkt de vraag hoe
wij kunnen werken aan herstel in een gebroken wereld.
Deze week sprak de Tweede Kamer over de
parlementaire enquête over gaswinning in Groningen. Een indringend rapport
met pijn, verdriet en gebrokenheid. De scheuren in gebouwen zijn diep, maar
de schade aan mensen is minstens zo indringend. Lange tijd ging geld boven
gezondheid, ging rendement boven veiligheid en gingen verdiensten boven
mensen.
Ik weet dat er onder de lezers van deze
nieuwsbrief mensen in Noord-Nederland zijn die het debat met verdriet
volgden. Jullie ervaren de pijn en gebrokenheid aan den lijve.
We willen ons echt sterk maken voor herstel in
de gebrokenheid. De toezeggingen willen we juridisch vastleggen in een Groningenwet. Herstel zit ook in het
uitspreken dat er ongelofelijk veel fout is gegaan. Daarom diende ik
een motie in waarmee de Tweede Kamer uitspreekt dat we
betreuren en afkeuren wat er al die jaren gebeurde. Want we mogen ons in
Den Haag diep, heel diep schamen en we staan samen aan de lat.
Zo zijn er nog veel – pijnlijk veel – andere
voorbeelden van gebrokenheid. Denk aan de complexe dilemma’s rondom
migratie en asiel die raken aan mensen op de vlucht én aan gemeenschappen
die opvangen. Tijdens het congres gaf ik hier ook woorden aan.
Wat me raakte in het verhaal van Mark was dat
die jonge mensen aan de slag gingen. Zij konden de brandende olievelden
niet doven. Zij wisten dat veel schade onherstelbaar was. En toch werkten
ze aan vrede, aan shalom.
Zo hoop ik dat we als partij ook geïnspireerd
aan de slag zijn als navolgers van Jezus.
Vanuit die inspiratie wil ik u uitnodigen om
te bidden.
Wilt u bidden voor al die vrijwilligers die
actief zijn, voor het landelijk bestuur met mensen zoals Mark, voor
bestuurders en politici van waterschap tot EU en van raadslid tot
kabinetslid, voor onze vertrekkende Eerste Kamerleden die zich met hart en
ziel hebben ingezet en voor de verkozen fractie met nieuw lid Eric Holterhues die
deze week aan de slag gaan.
Dank voor uw betrokkenheid en steun. Dank voor
uw gebed!
Een groet in verbondenheid,
Mirjam Bikker
Voorzitter Tweede Kamerfractie ChristenUnie
