Het was het zoveelste bericht over de kritieke staat van de zorg afgelopen week: het AD meldde dat bijna de helft van de mensen die werken in de ouderenzorg niet rondkomt. Het artikel vertelt het pijnlijke verhaal van zorgverleners die iedere maand worstelen om de eindjes aan elkaar te knopen. Mensen die bij hun ouders gaan eten, of hun eigen zorg uitstellen, omdat ze hun vaste lasten anders simpelweg niet kunnen betalen. Tijdens de coronapandemie stonden ze in de frontlinie, met gevaar voor hun eigen gezondheid. Ze verloren familieleden en vrienden, raakten fysiek en emotioneel uitgeput, en ze zijn er nog steeds: klaar om de zorg te bieden die wij nodig hebben. Vaak ook nog eens met weinig middelen en onvoldoende personeel.
Het is schrijnend om te zien dat sommigen afhankelijk zijn van voedselhulp. Dat juist zij die hun uiterste best doen om anderen te helpen, structureel ondergewaardeerd worden. Dat is onacceptabel.
Ons Tweede Kamerlid Julian Bushoff riep vorige week op tot hogere compensatie voor mensen met een cruciaal beroep die long covid hebben opgelopen tijdens de coronapandemie. Daarnaast vroegen we het kabinet eerder al om met maatregelen te komen om inkomens te verhogen en het aantal mensen in armoede terug te dringen.
De staat van de zorg in Nederland is een afspiegeling van hoe we kijken naar onze samenleving. We moeten er dus voor zorgen dat we de mensen die ons dagelijks verzorgen, beschermen en genezen, de erkenning en waardering geven die ze verdienen. Dat kan als we een eerlijke bijdrage vragen van vermogenden en winstgevende bedrijven. Zo worden verdere bezuinigingen voorkomen.
We moeten investeren in onze zorgprofessionals, zodat ze zich gewaardeerd voelen en niet gedwongen worden iets anders te gaan doen. Het is dus hoog tijd dat de regering zich volledig inzet voor fatsoenlijke lonen en arbeidsvoorwaarden in de zorgsector. Alleen zo kunnen we de beste mensen aantrekken en behouden in de zorg. En daar worden we uiteindelijk allemaal beter van.
